[…] doet mij meteen denken aan de aandacht die ik schonk aan het jammerlijke vertrek van Wilhelm Tell aan de Laan van Meerdervoort. Daar kregen wij zulke leuke reacties […]
Kan het heel goed voor me halen , mijn moeder heeft daar ook gewerkt!!!!
Haar naam was Johanna de Raat.
Wij woonde toen in de Esdoorn straat en gingen vaak naar de automaat.
Echt een gemis.
Wens jullie het allerbeste en bedankt voor het jeugd sentiment.
Mij overkwam het ook. Rijdend over de Laan van Meerdervoort altijd even kijken. Een baken van zekerheid en nu opeens was Wilhelm Tell er niet meer. Een schok. Als jongen kwam ik daar heel vaak met mijn vrienden. Jarenlang. Zittend aan de ronde bar. Praten met de veel te jong overleden Heidi, met Driesje, waar ik heimelijk een beetje verliefd op was en de goedmoedige Kees. Zalige tijden. Driesje en Kees ik hoop zeer dat jullie dit nog lezen. Heel veel dank voor al die bijzondere jaren. Wat zou ik trouwens nog graag een foto willen hebben van de buiten- en binnenkant.
Ik ga proberen de links naar de foto’s weer te activeren. Bovendien heb ik nog steeds de basis van een interview met Kees en Driesje in voorbereiding voor Ons Den Haag, het blad van de Vrienden van Den Haag waar ik ook foto’s van het interieur ga gebruiken. Ik hoop dat Kees ook nog op jouw bericht reageert.
Tot mijn ontzetting heb ik eerst nu moeten constateren dat het restaurant “Wilhelm Tell” definitief verleden tijd is!!!
Mijn ouders kwamen daar begin jaren vijftig regelmatig op bezoek om te eten en/of
te drinken. Dat was in de tijd van de familie Stueckli.
Ikzelf ben met mijn bezoeken begonnen in 1971. Ik werd toen zeer tot mijn voldoe-ning bediend door een Oostenrijks meisje. Volgens mij heette ze Heidi.
Zelfs toen ik in alle eer en deugd getrouwd was, ben ik, als dat zo uitkwam, bij
jullie komen eten. Dat was voor het laatst – naar ik meen – in het najaar van 2004, vlak voor mijn pensionering. Driesje kent mij mnisschien nog wel: de gast met de ziekte van “Parkinson”.
Vorige maand reed ik toevallig over de Laan van Meerdervoort en zag het nu dicht-
getimmerde pand. Triest, heerlijke herinneringen behoren nu definitief tot het verleden!
Het ga jullie in je verdere leven goed!
Hans Chr. van Wesel
Oudelandstraat 46
2691CG ‘s-Gravenzande
In 1965, 15 jaar oud kon ik via een schoolvriendje bij restaurant Wilhelm Tell gaan werken bij Dhr. den Aantrekker en zijn zoon Kees voor 1 gulden per uur in de weekenden in de keuken .(later 1,25 gld )
Ja inderdaad met de automatiek links in het halletje voor de ingang waar de zelfgemaakten warme loempia’s nierbroodjes en ook gehaktballen en de croqetten alles voor 1 kwartje en let wel 3 croqetten voor 2 kwartje !!! ivm concurentie van de buren de snackbar ” Rene ” maar deze kwamen van de firma Betri !!!
Zeker de zelfgemaakte loempia’s namen gretig aftrek en verkochten goed,maar waren ook erg lekker .
Deze werden iedere dag vers gemaakt door Kees ,zie het nog voor me allemaal ,alleen de flensjes al voor de loempia’s werden in een rap tempo gebakken met 5 pannen tegelijk op het vuur uit het beslag wat hij zelf maakte in een augurkenblik uit water, bloem, zout,en een ei !!
Ook de nierbroodjes maakte we zelf op een ondergrond van witbrood en met een plamuurmes “bouwde ” we hem op en daarna voorzichtig paneren.
Boven was het echte restaurant en beneden een lange eetbar met rode krukken waar de gasten ook veel vasten gasten konden eten of drinken .en met een klein “nisje ” voor zo’n 6 gasten er tegenover
Was een leuke leerzame tijd en in 1966 kwam kees met zijn nieuwe zwarte eerste japanse 80 cc Yahama moter de zaak binnen om hem achter te parkeren in de tuin . ook in 1966 had ik mijn eerste brommer zelf bij elkaar gespaard mede door Wilhelm Tell.
Ook kwamen er zondagmiddag veel leden van voetbalvereninging “Westerkwartier” kan ik mij nog herinneren.
Al met al ,Kees geniet nog van het leven en bedankt .
Anton.
Jammer van de zaak,ik heb daar prettige herineringen aan,laatste keer Kees en Driesje ontmoet bij Greve in de Torenstraat waarbij ik een foto mocht lezen van de dochter,ik zou nog iets van mij laten horen,maar dat is er niet van gekomen,mogelijk via deze mailing, Driesje en Kees wij ontmoeten elkaar nog wel!!
Ja, Kees hoe gaat het er mee. Dit is Walter Stockli, de zoon van Arthur Stockli die samen met jou vader Wilhelm Tell zijn begonnen. Ik woon nu de laatste 60 jaar in Birmingham Alabama. Toevallig las ik dit artikel en dacht “ik zal even laten weten dat ik er nog ben. Laat eens iets van je horen.
s t a d s f l i t s e n - digitaal geweten van een stad 
[…] doet mij meteen denken aan de aandacht die ik schonk aan het jammerlijke vertrek van Wilhelm Tell aan de Laan van Meerdervoort. Daar kregen wij zulke leuke reacties […]
LikeLike
Kan het heel goed voor me halen , mijn moeder heeft daar ook gewerkt!!!!
Haar naam was Johanna de Raat.
Wij woonde toen in de Esdoorn straat en gingen vaak naar de automaat.
Echt een gemis.
Wens jullie het allerbeste en bedankt voor het jeugd sentiment.
LikeLike
driesje en kees altijd met veel plezier bij jullie gewerkt. en veel van jullie geleerd. groetjes irma
LikeLike
Mij overkwam het ook. Rijdend over de Laan van Meerdervoort altijd even kijken. Een baken van zekerheid en nu opeens was Wilhelm Tell er niet meer. Een schok. Als jongen kwam ik daar heel vaak met mijn vrienden. Jarenlang. Zittend aan de ronde bar. Praten met de veel te jong overleden Heidi, met Driesje, waar ik heimelijk een beetje verliefd op was en de goedmoedige Kees. Zalige tijden. Driesje en Kees ik hoop zeer dat jullie dit nog lezen. Heel veel dank voor al die bijzondere jaren. Wat zou ik trouwens nog graag een foto willen hebben van de buiten- en binnenkant.
Roel van Veen
LikeLike
Beste Roel,
Ik ga proberen de links naar de foto’s weer te activeren. Bovendien heb ik nog steeds de basis van een interview met Kees en Driesje in voorbereiding voor Ons Den Haag, het blad van de Vrienden van Den Haag waar ik ook foto’s van het interieur ga gebruiken. Ik hoop dat Kees ook nog op jouw bericht reageert.
LikeLike
Lieve Driesje en Kees!
Tot mijn ontzetting heb ik eerst nu moeten constateren dat het restaurant “Wilhelm Tell” definitief verleden tijd is!!!
Mijn ouders kwamen daar begin jaren vijftig regelmatig op bezoek om te eten en/of
te drinken. Dat was in de tijd van de familie Stueckli.
Ikzelf ben met mijn bezoeken begonnen in 1971. Ik werd toen zeer tot mijn voldoe-ning bediend door een Oostenrijks meisje. Volgens mij heette ze Heidi.
Zelfs toen ik in alle eer en deugd getrouwd was, ben ik, als dat zo uitkwam, bij
jullie komen eten. Dat was voor het laatst – naar ik meen – in het najaar van 2004, vlak voor mijn pensionering. Driesje kent mij mnisschien nog wel: de gast met de ziekte van “Parkinson”.
Vorige maand reed ik toevallig over de Laan van Meerdervoort en zag het nu dicht-
getimmerde pand. Triest, heerlijke herinneringen behoren nu definitief tot het verleden!
Het ga jullie in je verdere leven goed!
Hans Chr. van Wesel
Oudelandstraat 46
2691CG ‘s-Gravenzande
LikeLike
In 1965, 15 jaar oud kon ik via een schoolvriendje bij restaurant Wilhelm Tell gaan werken bij Dhr. den Aantrekker en zijn zoon Kees voor 1 gulden per uur in de weekenden in de keuken .(later 1,25 gld )
Ja inderdaad met de automatiek links in het halletje voor de ingang waar de zelfgemaakten warme loempia’s nierbroodjes en ook gehaktballen en de croqetten alles voor 1 kwartje en let wel 3 croqetten voor 2 kwartje !!! ivm concurentie van de buren de snackbar ” Rene ” maar deze kwamen van de firma Betri !!!
Zeker de zelfgemaakte loempia’s namen gretig aftrek en verkochten goed,maar waren ook erg lekker .
Deze werden iedere dag vers gemaakt door Kees ,zie het nog voor me allemaal ,alleen de flensjes al voor de loempia’s werden in een rap tempo gebakken met 5 pannen tegelijk op het vuur uit het beslag wat hij zelf maakte in een augurkenblik uit water, bloem, zout,en een ei !!
Ook de nierbroodjes maakte we zelf op een ondergrond van witbrood en met een plamuurmes “bouwde ” we hem op en daarna voorzichtig paneren.
Boven was het echte restaurant en beneden een lange eetbar met rode krukken waar de gasten ook veel vasten gasten konden eten of drinken .en met een klein “nisje ” voor zo’n 6 gasten er tegenover
Was een leuke leerzame tijd en in 1966 kwam kees met zijn nieuwe zwarte eerste japanse 80 cc Yahama moter de zaak binnen om hem achter te parkeren in de tuin . ook in 1966 had ik mijn eerste brommer zelf bij elkaar gespaard mede door Wilhelm Tell.
Ook kwamen er zondagmiddag veel leden van voetbalvereninging “Westerkwartier” kan ik mij nog herinneren.
Al met al ,Kees geniet nog van het leven en bedankt .
Anton.
LikeLike
Restaurant Wilhelm,
Jammer van de zaak,ik heb daar prettige herineringen aan,laatste keer Kees en Driesje ontmoet bij Greve in de Torenstraat waarbij ik een foto mocht lezen van de dochter,ik zou nog iets van mij laten horen,maar dat is er niet van gekomen,mogelijk via deze mailing, Driesje en Kees wij ontmoeten elkaar nog wel!!
Groet, Jan Debeij
LikeLike
Ja, Kees hoe gaat het er mee. Dit is Walter Stockli, de zoon van Arthur Stockli die samen met jou vader Wilhelm Tell zijn begonnen. Ik woon nu de laatste 60 jaar in Birmingham Alabama. Toevallig las ik dit artikel en dacht “ik zal even laten weten dat ik er nog ben. Laat eens iets van je horen.
Regards-Walter
LikeLike