Als Theater Zeebelt je vraagt om te komen borrelen en daar ook je buren bij uit te nodigen, is het moeilijk om hieraan voorbij te gaan. Zelfs als het op een zondagmiddag is en het regent. Want het kan zomaar zijn dat er weer iets te beleven valt waar je later spijt van hebt er niet bij te zijn geweest. Later dan de officiële aanvangstijd sta ik dan toch in de theaterzaal waar van alles gebeurt behalve theater. Dat is een half uur geleden al geweest, hoor ik van een bezoeker. ‘Neem ook je kinderen mee’, is hier van toepassing. Niet de imposante duisternis, aangelicht door de techniek van het theater is er te beleven maar de grauwe werkelijkheid van beschadigd zwart en zelfs daglicht dat meteen ook de speelsheid van kinderen activeert.

Maar tussen al die onverwachte elementen door klinkt daar het ijle geluid van een meisjesstem begeleid door kristalheldere tonen van op klank gevulde glazen. Het blijkt Stephanie Pan te zijn die hier haar voorbereidingen treft voor haar performance later dit jaar. Zomaar even gezongen en zelf begeleid met de vilten hamertjes van een piano …

Dit is zo Zeebelt …