Het moet niet gekker worden. Zit ik gisterennacht om kwart over een (!) rustig op de bank, zie ik onze poes van slaapstand ineens rechtop gaan zitten. Zij kijkt naar de grond, ik ook … en zie niets maar opeens wel iets door de kamer fladderen: een vleermuis! In onze verlichte huiskamer!?!

Het duurt even voordat ik weet wat er nu eigenlijk boven mij vliegt. De poes weet zich geen raad zo snel als het beestje zich beweegt. En ik probeer ons batje natuurlijk zo snel mogelijk te bevrijden. Ik doe de keukendeur naar de tuin open maar die is voor deze super vlieger niet te vinden. En elke keer als hij mijn richting opkomt, over of langs mij heen vliegt, krijg ik kippenvel en vind ik het toch een beetje eng. Want hoe vang ik hem? Gaat hij mij bijten? En de poes er maar onder blijven lopen. En Batje maar overal omheen vliegen, om de kamerplanten, de lampen en niets aanrakend en volkomen stil qua geluid. Wat een superbeestjes zijn het toch. Maar het is nog steeds binnen en het vliegt ook om mij heen. Dan doe ik de schuifpui maar een stukje open en na een enkele proefvlucht fladdert Batje rakelings langs mij heen zijn schimmige vrijheid tegemoet.

Heb je het gefilmd, vraagt Lida later? Shit! Nee dus! Dat heb ik nou altijd als ik ergens helemaal enthousiast voor raak en mijn aandacht trekt, vergeet ik het spontaan vast te leggen. Maar … op mijn netvlies blijft het gebrand staan.