Geen enkele buurman of -vrouw kom ik tegen in het dienstencentrum Copernicus (..) in de Daguerrestraat (..) op 18 oktober 2012. Sterker nog, het lijkt met uitzondering van nog twee jonge bezoeksters waar ik in de pauze mee praat, dat wij hier de enige niet-ambtenaren zijn. Ook de man die naast mij zit is ambtenaar geweest. En om ons heen in de goed gevulde zaal lopen of hangen allemaal personen die op de een of andere manier uitstralen – de wijkpolitie daar gelaten – bij de organisatie van deze bijeenkomst te horen.

Voor de zekerheid kijk ik nog even op de uitnodiging die toch echt gericht is aan de bewoners van dit pand. Dat moet dus deur aan deur verspreid zijn. Of gaat deze redenering niet op voor de gestickerde ja/nee-brievenbussen ? Gaat de verspreider van zo’n belangrijke gemeentelijke uitnodiging om mee te praten over het activiteitenplan 2013 de ja/nee-brievenbussen voorbij? Dan is het logisch dat er geen buren te spotten zijn. Trouwens de gastvrouw stadsdeeldirecteur Hanneke Schippers die volgens de uitnodiging ‘graag met ons terugblikt op 2012‘ en als laatste groet heeft: ‘Tot 18 oktober!‘ is ook niet aanwezig!?!

Misschien word ik toch te oud voor dit soort bijeenkomsten. Helemaal wanneer ik een van de dames vraag wat voor schoenen zij aan heeft (ballerina’s !?) en ik laat merken dat ik daar nog nooit van gehoord heb. Terwijl mijn dochter ze ook heeft, hoor ik later. De grootste ergernis die ook bij deze terugblik op het activiteitenplan van het stadsdeel Segbroek is namelijk hondenpoep op de stoep. En dat dit met mijn schoenen met enig reliëf in de zool een ware ramp is om schoon te maken.

Ieder ander die ik aanspreek lijkt wel ergens bij te horen. Ook aan de zes tafels waaraan de deelnemers na de pauze worden uitgenodigd aan de hand van gekleurde stickers (grijs is wit waarop geschreven staat grijs behalve mijn witte sticker waaraan mij door de dame van ontvangst wordt toevertrouwd dat het grijs is?!?) blijkt dat meer dan de helft elkaar kent. Ook aan de over de tafel toe geworpen blikken lijkt men te willen weten wie ik ben en waar ik bij hoor. Tja dan moeten zij toch echt even wachten tot de laatste persoon (..) die zijn plan of ergernis aan tafel mag toelichten. Hoe het toch kan dat stoepen zo ongelooflijk slecht begaanbaar zijn ook in de beste gedeeltes van de stad. Maar daar had een van de ‘grijze’ tafelgenoten het ook al over gehad.

Of de studentenkamers en hun huiseigenaren die blijkbaar geen wetten kennen en zich met geld alles kunnen veroorloven, leveren veel ergernis op in de naaste omgeving. Meer bewoners meer fietsen en vooral zwerffietsen op. Maar als je boven woont wordt jouw fiets al snel een zwerffiets als je deze buiten moet laten staan. Ook de duurdere fiets kan tegen dit klimaat niet op, oppert mijn buurvrouw.

En dan de creatieve oplossingen om ‘vieze hoekjes‘ al bij voorbaat een nieuwe functie of aanzien te geven zodat het niet meer uitnodigt om te gaan urineren. Briljante oplossing van een deelnemer om er al bij voorbaat planten neer te zetten of er een muurschildering aan te brengen. Kan je rustig voorstellen bij de gemeente, zegt de gespreksleider. Maar daar krijg je te horen dat het idee in beraad is, terwijl zo’n antwoord er gerust drie maanden over doet. Zelf had je al lang dat idee kunnen uitvoeren, aldus de inbrenger van het idee.

Voor de zekerheid toch maar even de indrukwekkende lijst van het Activiteitenprogramma 2012 meegenomen met het vooruitzicht deze in 2013 te kunnen vergelijken.