Terwijl opa pogingen doet enige klinkende tonen uit de ontstemde gitaar te toveren, probeert kleinzoon Lucas (2 jaar alweer) uit alle macht de snaren van het frame te trekken. Als ik hem laat zien en horen wat dat vreemde ding in die standaard voor geluid kan maken, dan kan onze jonge onderzoeker het voortaan ook zelf wel doen. Ik moet gaan zitten en hem de Spaanse akoestische gitaar aangeven (..).

Orders geven is hem niet vreemd. “Zitten”, “wachten”, “Cas doen”, “niet aankomen”, zijn inmiddels de verstaanbare opdrachten uit zijn snel groeiende woordenschat. Die gebiedende manier van praten heeft hij ongetwijfeld van Pappa en Mamma en opa geleerd. Oma doet hieraan niet mee want zij vindt het zo zielig als hij iets niet mag.

Als ik Lucas de gitaar geef, is hij bijna niet meer te zien.

“Waar is Lucas nou?”, vraag ik hem. Daar moet hij altijd om lachen. Want een spelletje daar houdt hij wel van. Als hij erachter vandaan kruipt en zijn handjes de snaren bereiken, ligt deze plat vóór hem. Door de ongelijke verhoudingen is het instrument alleen horizontaal – zeg maar op zijn Hawaiiaans – door hem te ‘bespelen’.

Hij pakt de snaren met grof geweld beet alsof hij ze als pijl en boog gaat gebruiken. Door de hals wat steviger beet te pakken verleng ik het leven van de nog vijf overgebleven snaren. Als hij ze dan laat schieten, geven ze opeens een hogere klank en dat vindt hij wel leuk. Dus dit kunnen we wel een tijdje herhalen …

Trouwens wat doen die witte knopjes daar aan het einde van de snaren? Kan je daar aan draaien? Terwijl hij ook die uitprobeert, tracht ik de basisprincipes van dit instrument, gitaarklanken voortbrengen, op de dikste snaar uit.
‘Altijd is Kort Jakje ziek‘, gaat mij na vele halve en hele misgrepen wel lukken.

“Opa, zingen!”, of ik dat ook maar even mee wil zingen … en zo maakt Lucas in ieder geval nog de akoestische gitaar als muziekinstrument mee.

Op naar de volgende muziekles …