Net als ik naar binnen wil stappen, komen drie politiemannen relaxed over de Laan van Meerdervoort aanlopen. Een mooi moment om het raadsel damesfiets aan te kaarten. Twee jonge agentjes met (volgens mij) de oud hoofdbrigadier tussen hen in. Zij zien er piekfijn uit: keurig uniform met fraaie pet erboven, wapens bengelen losjes aan de heupriem naast moderne communicatiemiddelen (wel met antenne) afgemaakt met schoudermicrofoon. Kortom een vrolijk stel want wie kan hen wat maken, toch?
Natuurlijk mag ik een vraag stellen zegt de oudste van het stel. En ervaren kijkt hij meteen naar ons huisnummer; voor het geval dat. Zij hebben geen haast dus ik kan een kort verhaal lang maken.

Over de grijze damesfiets die vóór de jaarwisseling al door ons aan de overkant is gezet en er nog staat. Ook alle opties van diefstal, molest en loverboys passeren mijn revue. De vertegenwoordigers van de wet kijken en luisteren geamuseerd toe.

contact met het bureau via de schoudermicrofoon

“Wij kunnen nog wel meer mogelijkheden bedenken”, reageert de oudbrigadier, nu met pretoogjes. “Maar wat kan ik nu het beste doen? Een foto van de fiets naar de Politie zenden of naar de gemeente?”
“U hoeft helemaal niets meer te doen. Wij wassen dit varkentje wel even en geven het door aan de gemeente als de fiets niet gestolen is. Die laten wij de fiets wel ophalen.”

Ik bedank hen hartelijk waarna zij vastberaden op hetzelfde relaxte tempo op de inmiddels veel besproken raadselachtige damesfiets afstappen.

grondig kijken de agenten de fiets op kenmerken na

De één keert haar om, de ander spreekt wat op zijn schoudermicrofoon in en de derde probeert de hondenpoep waar hij waarschijnlijk tijdens het oversteken instapte onder zijn schoen in een regenplas af te weken.

De volgende ochtend is de fiets en daarmee ons raadsel verdwenen, waarvoor hartelijk dank; nu die containers nog.