In een poging mijn beste camera ooit, weer in bezit te krijgen, loop of beter, fiets ik tegen nogal wat Haagse hobbels aan. Die hobbels wil ik graag met jullie delen.

Gevonden voorwerpen worden sinds 1 januari 2013 niet meer op het Politiebureau aangenomen maar op het IJspaleis of uw Stadsdeelkantoor. In het weekend is de receptie van het IJspaleis onbemand. Tijdens het bezoek van het Politiebureau mag de fiets niet in de rijwielstalling van het bureau maar moet deze onbewaakt voor de deur worden gezet of in de Biesieklette worden gestald. Het onderbreken van het fietsenstallen in de Biesieklette kost opnieuw 50 eurocent. Vredesteijn ATB crossbanden zijn door sneeuw en strooizout op het zijvlak te dun voor de maximale druk van 5 atm.

“pfieuwww” tussendoor nog even een lekke band moeten plakken …

Digitaal aangeven van een ‘verloren goed’ heeft duidelijk mijn voorkeur, maarrr … Zorg dan wel dat het geen open einden bevat of vragen oproept. Als a-fervent smartfoongebruiker kom ik via mijn voicemail erachter dat de Politie mij graag binnen 24 uur wil spreken over ontbrekende camerabeelden of zoiets. Dat maakt het pas echt spannend.

In gedachten zie ik al beelden van bewakingscamera’s zoals in politieseries voorbij komen. Misschien zijn er wel beelden bij van de zakkenrollers van mijn camera. Benieuwd of bewakingscamera’s nu echt altijd vage beeldkwaliteit vertonen terwijl er in deze tijd toch ragscherpe beelden mogelijk zijn.

Voor die beeldenschouw moet ik wel persoonlijk naar een bureau naar keuze om aangifte te doen die nodig zijn.

“Camerabeelden? Wie heeft u dat verteld? Nee, u komt hier aangifte doen, is de afspraak. Uw digitale aangifte is afgewezen (?) door ontbrekende camerabeelden. U meldt dat er mogelijk opnamen te zien zijn van een bewakingscamera en dat gaan wij hier uitzoeken. Hiervoor is een persoonlijke aangifte nodig en die ga ik hier met u opmaken en nadat u ze gelezen heeft met mij ondertekenen! Een rechercheur gaat er dan mee aan de slag. Het is maar de vraag of er bewakingsbeelden boven water komen.”

Ik probeer nog of ik die beelden dan te zien kan krijgen, maar daar hoef ik niet op te rekenen. Denkend aan de vier pagina’s opgemaakte tekst die ik als bewijs van mijn aangifte heb uitgedraaid en ook bij me heb, word ik hier helemaal niet vrolijk van. Dus ik probeer toch nog:

“Kunt u mijn aangifte niet gebruiken? Ik heb ook een digitale kopie? Moet u echt alles overtikken?” En kijkend naar de collega achter de balie: “Kan zij een beetje snel typen?” Vinger voor vinger op haar bureau doet zij met gevoel voor humor nu voor dat het heel lang gaat duren. Ondertussen kijkt de bereidwillige agente mijn stukken door en maakt wat aantekeningen: “Dus uw camera is gestolen.” “Ja, maar geen gewone camera. Ik heb er een plaatje van die het onderzoek kan vergemakkelijken.” En zo volgen er nog wat meer over ‘plaats delict’, tijdstip, vermoeden, schadebedrag, slachtofferhulp etc.

“Ik wil het zo met u afspreken. Ik ga aan de slag met de gegevens en zodra ik klaar ben, komt u het doorlezen en uw handtekening zetten.”
“Dan ga ik ondertussen naar het stadhuis om te zien of mijn camera wellicht is gevonden.”

Om dat lange verhaal toch weer kort te maken: Er is een interessante Turkse expositie in het Atrium maar geen mens waar ik iets aan kan vragen. De type Elvis Presley Biesieklettebewaker kijkt niet eens op voor mijn twee minuten-stalling à 50 eurocent, de mij bekende Biesieklettebewaker aan De Laan waar ik opnieuw moet stallen, heeft te snel een nieuwe bon gescand (voortaan tevoren melden dat je zo weer terug bent) en het document nodig voor de beeldenschouw klopt en is voorzien van tig handtekeningen.

Ook al was het niet nodig, maar ik heb toch ook maar mijn digitale verlies gemeld op de website www.verlorenenofgevonden.nl Daarvan luidt het letterlijke advies:

Iets gevonden? Neem het mee naar huis. Als er niemand om het voorwerp komt dan mag je het na een jaar houden! Inleveren bij de politie is vanaf 1 januari 2013 niet meer mogelijk.