Kom jij ook weleens in een apotheek? Valt het je dan niet op dat je enorm lang moet wachten voordat je aan de beurt bent? De apothekersassistenten staan uren te turen op recepten en bijsluiters waarvan jij denkt dat ze zo langzamerhand wel vier keer gelezen moeten zijn.

Met die ervaring en aangepaste stemming stap ik de apotheek binnen, vergezeld van mijn kleinzoon Lucas. Ik vind dat je niet vroeg genoeg alle facetten van de maatschappij van dichtbij moet meemaken. Dinsdag is onze opa- en omadag voor Lucas (2, “bijna vier”, dus tweeëneenhalf) en Noortje (zeven maanden).

De deur klemt en dat roept meteen een reactie op dat ze gesloten zijn. Maar niets is minder waar. Bij binnenkomst staat of zit er toch al een redelijk aantal wachtenden vóór ons. Snel een nummertje trekken is er niet meer bij. Want deze apotheek heeft op een aanraakscherm een vierkeuzenmenu voor het trekken van een volgnummer. Als je voor het eerst komt is dat best een uitzoekerij. A voor het afhalen van medicijnen met een recept van de dokter of specialist in je hand, R voor herhaalrecepten, S voor het afhalen van medicijnen naar aanleiding van een mail, die je ontvangen moet hebben en nóg een.

Ik denk dat ik S moet hebben en ik druk op het betreffende schermpje waarop niet veel later een bonnetje aan de voorkant van de digitale automaat uitrolt met het opschrift S-19. Maar ik zie ook het handje van Lucas mijn actie herhalen terwijl hij op zijn tenen niet eens kan zien wat hij aanraakt. Floep, meteen rolt bonnetje S-20 uit de automaat dat Lucas direct als zijn eigendom claimt.

Niet even later is nummertje S19 al aan de beurt. Grote consternatie bij de wachtenden vóór ons. Opmerkingen als: “Zij komen net binnen en wij staan al veel langer te wachten!”
“Wij zijn toch echt aan de beurt en hierna mijn kleinzoontje Lucas: hij heeft S20”, grap ik nog na. Maar de wachtenden kunnen er niet om lachen.
“U mag wel eerst hoor, maar u heeft toch echt op het verkeerde schermpje gedrukt”, probeer ik nog. Maar die uitleg doet geen goed aan de situatie. “Wij staan hier al veel langer te wachten …”, blijven de argumenten. “S19”, klinkt het nogmaals, nu op bijna militaire toon. En ik meld mij toch maar bij de toonbank samen met Lucas die het allemaal hoogst interessant vindt. “Naam en geboortedatum”, maken de procedure compleet.
“U heeft op het verkeerde schermpje gedrukt”, zegt de apothekersassistente.
Zo verkeerd vind ik het niet als je zo snel geholpen wordt. Het zakje met medicijnen krijg ik meteen overhandigd. Wij zijn klaar … tenminste, S20 is aan de beurt.
“Dat ben jij Lucas”. “Ik doe het erin”, commandeert hij enthousiast en ik til hem onder zijn armpjes op zodat hij het volgnummer S20 in het afgehandelde mandje volgnummers deponeert.
De apothekersassistente kijkt verward als ik mij verontschuldig: “Hij was écht aan de beurt …”

“Ik draag het zakje!”, luidt zijn volgende commando. Helemaal tevreden lopen wij weer terug naar huis.
Dat wachten viel best mee, deze keer …