Labradors vind ik een van de liefste hondenrassen die ik ken. De blonde labrador die ik vandaag in de Van Bylandtstraat zie, kijkt ook zo lief uit zijn ogen. Maar zit hij nu voor de deur van het huis waar ik geboren ben of … Jawel hoor, deze lieve hond draait mij daar toch een drol vlak voor de deur van nummer 136. En meteen verplaats ik mij in de bewoner die straks zijn deur uitkomt en met zijn eerste stap naar een prachtige dag, vol in de stront zal staan.
Ik fiets verder en zie een bebaarde wandelaar verdiept in zijn mobieltje en spreek hem aan.
“Is die hond van u?” “Ja, dat klopt”, antwoordt hij. “Hij heeft net een enorme drol gedraaid vóór nummer 136, vlak voor de deur!” “Oh, dan ruim ik het even op”, en hij keert op zijn schreden terug. Als ik het niet gezegd had was de ergernis nummer één nogmaals verstevigd op de ranglijst.

Ook met deze hondeneigenaar heb ik trouwens te doen, want zo’n gigantisch lang gerekte drol ruim je niet ‘even’ op maar moet je echt met twee handen aanpakken in een groot formaat poepzak, een ‘doggy bag‘ zal ik maar zeggen …

Zal dat niet veel vaker het geval zijn dat hondeneigenaren met hun mobieltje in de sociale media verdiept zijn en niet eens door hebben dat hun lieve viervoeter achter hen fraaie kunstwerken draait voor niets vermoedende voetgangers die daar hun ergernis nummer één van maken?