Zesentwintig uur onderweg zijn naar huis gaat wél in de kouwe kleren zitten. De kou die op mij valt op weg naar een pizza van de Turkse bakker in de Weimarstraat als avondmaaltijd doet weer helemaal Haags aan. Bij de parkeermeters op de hoeken van de zijstraten van de Regentesselaan staan mensen vertwijfeld met elkaar te praten. Klopt het wel dat juist op de drukke momenten van de dag het parkeren gratis is en op de rustigere avonduren betaald parkeren voor automobielen ingaat? Volgens de aanwijzingsborden voor betaald parkeren in ieder geval wel. We zijn weer thuis …

badmeester Lucas in de luier overlegt dwingend

What’sappjes van de reisgenoten overwelmen van verdriet om weer terug te zijn. Hoe dichter bij huis hoe meer er een traantje wordt weggepinkt. Het regent, het is koud, maandag weer werken, in tegenstelling tot wat wij daar genoten van de intense warmte, het zwemmen met Lucas als badmeester die wel zal uitmaken wie wat moest gaan doen. Het pingpongen met roulerende spelers rennend rond de tot tafeltennis omgebouwde pooltafel …

Lucas ziet iets, gelooft OPaNiek …

Tja, raar eigenlijk om de rest van het jaar dingen te moeten doen die je niet leuk vindt om slechts een paar weken te kunnen genieten mogelijk te maken … filosofeert de een meer dan de ander.