De messcherpe analyses over de Haagse samenleving zal ik moeten missen nu Koos Schouten voor goed is vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Hij had er geen zin meer in sinds hij die bacterie in zijn heup op visite kreeg. Het maandelijkse praatje in de speelgoedwinkel annex rariteitenzaak op de hoek van Valkenboskade en Loosduinseweg was al een tijdje voorbij sinds Koos ‘tijdelijk’ naar een verpleeghuis verkaste. Het kenmerkende witte baseballpetje in de etalage, vormde tot die tijd een oriëntatiepunt voor voorbijgangers. Als ik langskwam had hij altijd wel van één van de voorbijgangers het complete dossier beschikbaar. Hij zat ook vaak te schelden op mensen die buiten passeerden en naar hem knikten. Niets vermoedend lachten zij naar hem terwijl hij achter de etalageruit de vloer met hen aanveegde. Hij was het duidelijk met veel niet eens.
Eens liet hij mij een fotoboek zien over antieke meubels. Hij kon daar helemaal in wegdromen omdat hij in het verre verleden meubels vervaardigde met de nadruk op stoelen. In stofferen bleek hij goed te zijn, waarschijnlijk ook door de kracht in zijn armen. Als fervent krachtsporter beschikte hij over een stalen grip. Daar maakte hij deels gebruik van als hij je ontmoette. Even laten merken wie hier de sterkste is.

vertel het dan nog maar een keer Koos zodat wij nog even kunnen genieten

Het praatje bij vistent gebroeders Aad en Geert Rog op het Valkenbosplein was het begin van onze kennismaking en zal mij altijd bijblijven. De humor, de snelle reactie en de vrolijkheid die Koos uitstraalde zullen wij missen. Zelf koos hij ervoor als het zijn tijd was, zonder ruchtbaarheid of mededeling ter plekke in de oven te verdwijnen, hoorde ik van zijn verzorgers. Zo geschiedde op 5 juni jl. enkele dagen voordat hij 81 zou worden.

Typisch Koos!