Een luid kletterend lawaai aan de overkant van de Reinkenstraat deze zaterdag rond het middaguur. Ik zie nog net een fiets op straat vallen en een SUV, zo’n hoge luxe auto waarmee je op wilt vallen tussen gewone auto’s, nog een keer achteruit rijden om opnieuw te proberen uit het parkeervak te komen.

Het achterwiel van de gevloerde damesfiets, ligt nu uitnodigend op straat om door een voorwiel te worden geplet. Even kijken of dat gebeurt …
“Nee hoor, het ging goed!”, zegt een vrouw die het uitrijden ook belangstellend volgt. “Maar hij rijdt wel weg zonder de fiets overeind te zetten!”, zeg ik lichtelijk geïrriteerd. “Dat doe ík ook niet meer hoor, omgevallen fietsen oprapen. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik dat voor een ander aan het doen ben.” 
En daar geef ik haar groot gelijk in. Ik maak een bruggetje naar de mentaliteit van tegenwoordig door op de bestrating te wijzen waarop wij nu staan te praten. “Dat ziet er toch niet uit?” Daar geeft zij mij groot gelijk in. Waarop zij weer een sterk staaltje vertelt over Roma-achtige types bij haar in de buurt. Een zo te zien keurig stel zit op een bankje in het parkje dat zij vanuit haar flat kan zien, als zij precies om zes uur opeens opstaat. De vrouw stapt de bosjes in en gaat daar zitten plassen zonder op of om te kijken of anderen dat kunnen zien. Dan stappen ze samen op en verdwijnen de wijk in. Wat ze gaan doen? Ik zou het niet weten … Maar ze wonen hier niet …