Het is veel leuker per ongeluk met iemand in gesprek te komen dan dat alles verloopt zoals gepland.
Zo ben ik eigenlijk op zoek naar de dance experiance op ’t Gras van de Buren en weer twee dagen te vroeg voor het leggen van de Gulden Klinker aldaar.

Maar er is méér volgens de persoon die in een van de minituintjes aan het klussen is. Hij verwijst mij naar de overkant van het geslaagde ”t Gras van’-project te weten de poort naar Nest van de DCR.

Het aantal fietsen in de overdekte poort met het kleurrijke lichtobject doen vermoeden dat hier wel iets aan de hand moet zijn. Doch niets van de happenings die ik verwacht. Wél zie ik aan het einde van de doorloop achter glas iemand in een T-shirt met een lasbril op in gesprek.

Het is de maker blijkt later, van het lichtobject in de poort: Willem Marijs. Typisch een man uit de school van Karel Appel, ‘ik rotzooi maar wat an’. Vrolijk, open geïnteresseerd maar bovenal creatief.

Het is zijn atelier of werkplaats waar we nu in staan. Hij verontschuldigt zich voor zijn lijkt wel design oud-rose lasbril op zijn hoofd want zijn ‘eigen’ uitgeleende brilletje heeft hij nog niet terug. Ook, dat hij in zijn werk outfit staat en niet een colbertje aanheeft. Ik weet niet of hij mij dolt, maar ik laat hem weten daar juist van te houden. Niet eerst haren kammen, jasje aan en gaan zitten, klaar voor een interview. Dat wordt volgens mij dan helemaal niks. En aan zijn gezicht te zien is hij het daar volledig mee eens.

Wat een troep is het hier. Overal snoeren, stekkers, vreemde antennes met TL-balken antieke apparaten en een stoel met een bijna klaar gelast frame ervoor waaraan de kunstenaar werkt.
“Wat doe je?”, is de bijna ultieme vraag die kleindochter Noor van twee mij altijd stelt en dat werkt hier ook.

Eerst kijkt Willem met een blik van: dat is toch duidelijk, maar ziet dan aan mij dat enige uitleg hier geen kwaad kan. Het staat allemaal niet opgesteld zoals het moet (..) maar om een indruk te geven zoekt hij wat aanknopingspunten tussen stekkers en dozen. En plots flitsen de TL-kruisen, -cirkels en -ruiten aan. Nóg een aansluiting en de installatie wordt mij geheel duidelijk. Het licht resoneert oorverdovend in regelbare sterktes op een P.A.-Systeem. Van diepe bassen tot snerpend hoog. Marijs schuift met bijna kinderlijk genoegen aan de regelaars met de gewenste effecten. De stapel lichtbuizen zien er uitgeschakeld normaal uit, maar met de stroom erop kleuren ze van roze, geel naar paars violet. Hoe dat kan? Ja … dat is het geheim van de (licht)smid.

Vanaf zijn zeventiende doet Marijs dit werk al en kan hiermee in zijn levensonderhoud voorzien. Het frame moet vandaag nog klaar, zijn mobieltje met een wel heel bijzonder akoestisch signaal gaat regelmatig af. Één keer móét hij wel even opnemen om te vertellen dat er toch echt “zes punten met een tien volt uitgang” op zitten?!?

Film
Niet alleen gekleurd TL-licht en geluid interesseren Willem Marijs. Hij vertelt ook actief te zijn met film. Super-B en stichting Ruimtevaart dat nu nog op de Loosduinseweg zit maar naar de Brouwersgracht verhuist in verband met sloop. Maar daarover later meer.

De bezoekers van de DCR ateliers moeten het hebben ervaren: als je het kleurrijke lichtobject passeert raak je in de ban van wat erachter ligt.
De spontane ontmoeting met lichtkunstenaar Willem Marijs is voor Hagazine en haar bezoekers een bron van onschatbare informatie. Let maar eens op.