Dat fietssleuteltje van mij wilde al eens eerder zijn eigen weg gaan ver verwijderd van zijn sleutelbosgenoten. Na de Pulchri-hearing van 8 juli want van een debat over het Spuihavenplan was geen sprake, deed ie het weer.

Met de regen buiten en daardoor glimmende steentjes van het Lange Voorhout, is het zoeken naar een zwart fietssleuteltje van een paar centimeter niet eenvoudig. Gebogen, met de blik op de grond, loop ik zo tegen de stroom in van de vertrekkende Pulchri-gasten, terug naar de plek waar ik zat, in de Mesdagzaal.

Daar is elke gast van een beetje kaliber bezig mee te helpen de stoelen aan de kant te zetten. Zo ook mijn mede hearing ganger Casper de Weerd. Hij biedt meteen aan mee te zoeken. Terwijl ik hem het sleutelbosje ‘zonder’ vast laat houden en nog maar eens mijn zakken leeg, komen wij erachter dat het hier niet ligt.

Opnieuw onze route door Pulchri naar buiten nu met een dubbel paar ogen gescand op een fietssleuteltje.
“Ja hoor, ik heb hem”, roep ik blij. Ik buig naar de grond vlakbij de fiets en zie in een riggel tussen de natte stenen en een bordes het sleuteltje liggen … Eigenlijk meer ‘ń sleuteltje liggen! Als ik het oppak, lijkt het erop, maar het ís het niet! Dit is weer zoiets raaRs en Regie met een grote R. Ongelooflijk toch?

Maar vlak erna roept Casper: “Daar is tie!” En hij wijst op de derde tree van hetzelfde bordes waar weldegelijk mijn fietssleuteltje ligt!
Hoe komt het dáár nu terecht? Alsof het er is neergelegd!
Nat maar duidelijk zichtbaar op het donkergrijze basalt. Blij man.


links mijn teruggevonden fietssleuteltje, rechts de lookalike …

Ik heb wel een reservesleuteltje, maar toch …