Op zijn blog stelt Marco de vraag: Wat wil je later worden? . Die vraag is een van mijn belangrijkste bezigheden geweest in mijn werkzame bestaan.

Ik weet nog steeds niet wat ik wil worden maar heb mij er maar bij neergelegd. In mijn vele jobs die achter mij liggen realiseerde ik mij steeds dat het werk wat ik deed mij volledig onbekend was dat het bestond. Ik reflecteerde altijd op jobs die nieuw waren, die dus nog volledig moesten worden ingevuld.

Een idee dat hierdoor bij mij ontstond was een bedrijfje te starten dat complete beelden verzorgt van een bepaald beroep. Meedraaien van vroeg tot laat in dat bepaalde werk en daar dan een videopresentatie van maken. Ook en juist vooral de vervelende dingen daarin laten zien.

Filmaborant
Bij een Haags filmlaboratorium mocht ik bijvoorbeeld komen werken. De toenmalige directeur stelde mij toen de vraag hoe ik het zou vinden als zij van mij een allround cineast zouden maken …
Ik weet nog goed dat die uitspraak een soort vuurwerkfestival in mijn hoofd teweeg bracht. Sterren en vuurballen schoten door mij heen: ik een allround cineast! Ik ben toen dansend naar huis gesprongen om het te vertellen.

Was ik ooit geïnformeerd over het bestaan van zo’n functie tijdens mijn opleidingen? Natuurlijk niet. Werd het ook het beloofde festijn voor mij? Ook dat niet. Sterker nog: het allround cineasme kende fases die in tijd niet overeen kwamen met mijn verwachtingspatroon.

In mijn gedachte zag ik mij al achter de knoppen van de geluidsstudio zitten, om het geluid van een film te regisseren. Of met een cameraploeg op pad opnames maken …
Maar in werkelijkheid stond ik naast de ontwikkelmachine met een laboratoriumjas aan de niveaupennen van de ontwikkelbaden in de gaten te houden. Hoe lang zou ik dat nog moeten doen? In het pikkedonker 16mm-films uit cassettes halen, aan de volgende vastnieten zodat deze weer in de machine konden worden aangeboden!
Als een pen omhoog ging, gaf dat aan dat er iets vastliep. Dan moest je supersnel handelen dat het volgende bad ook niet vastliep. Het was immers origineel materiaal van de klant.
Hoe lang deed een collega laborant dit werk al, vroeg ik eens. En wat was hem beloofd? Drie jaar en nog steeds niet in een volgend stadium van de allround cineast beland. Daar ging mijn beloofde land. Mijn reactie werd door die collega aan de directie verteld en het liep op ontslag uit.
Dat dacht diezelfde directie maar het toenmalige gemeentelijk Arbeidsbureau dacht daar anders over. Het leverde mij een pittige column op.

Ik bedoel maar, de filmwereld was het even niet waar ik mijn toekomst zag liggen.
Wat ik later wil worden, speelt nog steeds in mijn gedachten.
Ook nu het ‘later’ is …

Blijft de vraag:

Waarom iets willen worden als je al iets bent?

Zie ook

Blog van Marco Raaphorst