Kwart voor acht ’s avonds. De telefoon gaat. Mona aan de lijn. Of mevrouw ook thuis is.

“Jawel, zij is thuis maar ze is op het ogenblik bezig,” antwoord ik.

“Oh dan kan ik beter een andere keer terugbellen”, zegt de vriendelijke dame met een zachte g.

“Nou, ze heeft liever niet dat ze door Mona gebeld wordt,” vertel ik haar vriendelijk. “Maar nu ik u toch aan de lijn heb: wij willen de catalogus van Mona niet ontvangen. Retour afzender zet ik er nu op want telefonisch verzoeken helpt blijkbaar niet. Nu wordt ie per post terug gezonden.”

“Oh dat maakt niet uit. Waarom wilt u hem niet meer?”

“Wij lezen hem niet en doen alles via internet.”

“Ik zal het doorgeven. Zal ik op een ander moment uw vrouw dan onze actie uitleggen?”

“Ze is best slim en zij heeft die uitleg echt niet nodig”, antwoord ik.

“Maar deze staat niet in onze catalogus, het is een telefonische actie”.

“En wij willen niet telefonisch benaderd worden.”

“Dan zal ik u na dit gesprek met het belmenietregister verbinden”.

“Doet u dát alstublieft niet! De praktijk leert dat we dan nog méér worden gebeld!”

“U zult voorlopig nog wel de catalogus blijven ontvangen, voordat de wijziging erdóór is”, verontschuldigt Mona zich tenslotte.

“Ik ben blij dat u belde”, besluit ik. En als het gesprek is beëindigd hoor ik Lida zeggen:

“Ik denk niet dat zij óók blij is.”

Ze leren het ook nooit