Op de brug kom ik een duifje tegen dat iets om zijn pootje heeft zitten. Ik kom van AH met de aankopen in een Bakker Roodenrijs broodschappentas.

Het miezert en ik vind het eigenlijk wel zielig hoe dat duifje erbij hipt. Terwijl ik dat zo sta te bekijken komt er een Indisch vrouwtje met een boodschappenkarretje bijstaan. Zij begint het duifje te voeren.

Het duifje op de Conradkadebrug heeft iets aan zijn rechterpootje maar ze schijnt er weinig last van te hebben

“Die zit hier al een tijdje”.

“Zielig. Ze moet eigenlijk naar de dierenarts”.

“Maar dat kost geld”.

“Ik bedoel eigenlijk de Dierenambulance. Kunt u die niet bellen?”

“Ik heb geen telefoon …”

“Ik bel thuis wel.” Ik heb geen zin hier in de regen met die boodschappen in mijn hand het nummer op te zoeken.

Maar thuis wordt het er niet beter op. In verband met de drukte (..) belt zij mij straks terug, als ik dan even een fotootje stuur.

Ik maak altijd filmpjes en haal er een opname uit. Het meisje belt terug met de boodschap dat ik de duif toch het beste zelf kan vangen omdat het wel een tijdje kan duren voordat de ambulance langs kan komen en het is nogal een gedoe: degene die hem voedt heeft de beste kans hem te vangen.

Het duifje heeft er op het eerste gezicht weinig last van en het kan gewoon goed vliegen … Ik zie nog weleens.

de duifjes op het Koningsplein hebben beide een verminkt rechter pootje, maar ook zij schijnen er geen last van te hebben …

De volgende dag zit ik op het Koningsplein met Lida en drie kleinkinderen als ik ook hier duiven zie die elkaar het hof maken en lopen te bedelen. Maar wat mij vooral opvalt dat de twee duiven, waarschijnlijk een doffer (mannetje) en een duif (vrouwtje) beide een verminkt rechter pootje hebben …