De deurbel gaat: “Doe jij open of ik?” Ondertussen loop ik naar de voordeur terwijl vrouwlief meldt dat er een man met een karretje voor de deur staat. Reden te meer om naar de voordeur te lopen. Ik doe deze open en zie niemand staan. Ik kijk naar rechts en zie drie huizen verder de man met het karretje aanbellen. Ik roep: “Hallo, HALLO!” En bij de tweede hallo kijkt hij mijn kant op.

Ondertussen passeert een donkere man lopend met fiets mijn kant op. Hij kijkt mij lachend aan in de veronderstelling dat ik tegen hem zo vriendelijk ‘hallo, hallo’ roep. Ik leg hem uit dat de mensen geen geduld meer hebben, kijkend naar de grijze man met het karretje die nu naar mij terugloopt.

“Wat nou, geen geduld ..? Je brievenbus is te klein!”

Daar heeft hij volkomen gelijk in, maar ik weiger mijn fraaie hardstenen brievenbus net zoals mijn buurman met een diamantschijf uit te frezen tot het nieuwe standaard formaat. Want daardoor kan iedereen vanaf de straat de brievenbus ook weer legen.