since ‘96
Het fraaie rijksmonument, voormalige Amerikaanse Ambassade van architect Marcel Breuer, is eindelijk uit haar foeilelijke veiligheidscorset gestapt.
Beschenen door een flauw najaarszonnetje kun je eindelijk zien dat het bouwwerk zich door haar unieke vormgeving bij uitstek leent voor de huisvesting van het Escher Museum.
Sterker nog; ik heb altijd al gedacht dat het een Escher-gebouw wás.
Terwijl de lokale media doen geloven dat de bouw van het OCC (Onderwijs en Cultuur Centrum) met veel vooral financiële tegenslagen verloopt, steekt toch geheel onverwachts het eerste herkenbare stukje beton zijn kop boven de bouwschutting uit.
Zal de eerste gevelkolom komende uit de takels blijven staan? Zo vragen wij ons aan de Opûh Koffietafel af. En meteen worden de fotocamera’s getrokken waarmee de gasten hun eigen beeldend verslag vastleggen.
De schuin geplaatste stempels tegen de gevelkolom houden deze voorlopig overeind in afwachting van de tientallen betonelementen die nog zullen volgen: twaalf meter hoog, vijftig in getal en 24 ton in gewicht. Soortgelijke gevelkolommen rondom de nieuwbouw vormen de basis van de hoger liggende etages en gaan het gezicht bepalen van het nieuwe cultuurcomplex.
De nieuwe scholen aan het Verhulstplein zijn op de ramen voorzien van fraaie kunst van Bob Waardenburg. Stroom besteedt er aandacht aan in haar nieuwsbrief.
Het is omdat stadsfotograaf Roel Wijnants het tegen mij zei. Maar niemand kan beweren het dakterras vandaag in het centrum van Den Haag, De Stad, te hebben bedacht. Hiervoor moet je toch echt teruggaan in de vorige eeuw toen De Bijenkorf hiermee furore maakte.
Je bent pas echt een grote stad als je de lunch op verschillende locaties op een dakterras kunt gebruiken. Het ziet er naar uit dat De Stad van Den Haag haar best hiervoor doet en wij wensen haar hierbij alle succes toe.
Op het pand Bleyenberg de voormalige Kwantum-vestiging op de hoek van Boekhorst- en Grote Marktstraat zie je de rooftopbar
Nu het voormalige KLM-gebouw aan de Plesmanweg en later departement van Verkeer en Waterstaat in particuliere handen is gevallen, zullen we ervoor moeten waken dat er geen ongewenste wijzigingen in worden aangebracht. Dit nauwelijks gezegd hebbende blijkt dat de bijna Frans aandoende aanbouw van architect Cees Verhoeven getiteld de Saxofoon zal worden afgebroken. En dat vond ik nu juist zo’n aardig tegenwicht met de voorname uitstraling van het hoofdgebouw.
Ben ik de enige die dat vindt? Eens even polsen bij een oud-collega, tevens Opûh Koffie klant Gerard Stolk.
Hoi Gerard,
De Saxofoon mag worden afgebroken, liever eigenlijk zegt wethouder ‘Revisie’. Want het is een hel om in te werken!?!?
Wat weet deze Revisie wat jij en ik niet weten? Was het een hel om in te werken? Ik wil daar wel een stukkie aan wijden in Hagazine. Die Revis doet zijn naam wel eer aan met ‘ie’ erachter.
En het kunstwerk van Peter Struycken zorgde er voor de constante lichtverschijnselen. Als de schoonmakers de computer met het lichtprogramma (voor dertig jaar!) maar aan lieten staan!
Mvg
Niek
Hij schrijft:
Hallo Niek
Ik heb eigenlijk wel goede herinneringen aan dat gebouw. Het was sierlijk en er werkten aardige mensen.
In de Saxofoon zat ook de fitnessruimte, waar ik mijn goddelijke gestalte trainde. Het lichtornament (van Peter Struycken) was mooi en zijn tijd vooruit. Langs het gebouw lag een fietspad dat door zijn glooiende lijn aan het trace van de NZH locaaldienst Scheveningen Voorburg deed denken.
Het was door zijn kleine kamertjes natuurlijk wel een bijenkorf, dat had het gemeen met het hoofdgebouw waar na de renovatie in de jaren 90 (bijna) alle eigenheid was weggesloopt allemaal systeembouw. Revis is natuurlijk een vreemde eend in de bijt. zo gedraagt hij zich ook hij denkt nog steeds dat zijn omgeving een militair oefenterrein is waar allerlei obstakels opgeruimd moeten worden.
Ik vond de organische vormen van het gebouw heel mooi, een tegenwicht tegen het vierkante beleidsdenken.
Laten ze van de Plesmanweg maar appartementen maken. wanneer je de wanden weghaalt blijven er hele grote ruimtes over die opnieuw ingedeeld kunnen worden. Ik zag vanmiddag de nieuwbouw van het VROM gebouw, daar werd ik niet vrolijk van. Ik begrijp dat de architect heeft geprobeerd te voorkomen dat zijn schepping werd verramponeerd.
Tot zover Gerard Stolk. Dus terug naar het heden, waarom de saxofoon neerhalen, zoals vandaag in DenHaagCentraal met een enkele regel door de Rotterdamse projectontwikkelaar Impact Vastgoed wordt gesuggereerd? Waar blijft dan de speelsigheid van de gebogen vormen? De imponerende verlichting van het Peter Struycken ornament? De innovatieve Noorse klimaatbeheersing ín de muren?
