Terug van weg geweest?
Categorie: art
Claudia’s vlog
In Frans’ paradijs tijdens de open garden party maakten wij al kennis met de vrolijke kunst van dochter Claudia. Soms denk je dan dat het een bevlieging is en dat aan die kunst langzaam een einde komt. Maar daar ga ik vanaf vandaag toch anders over denken nu ik haar eerste nieuwsbrief ontvang met daarin de aankondiging van een wekelijkse vlog.
Vloggen is in en bijna als vliegen rond de brij krijg je de meest onbenullige monologen in vlogs toegezonden. Maar niet bij Claudia Schmit. Zij heeft echt wat in haar mars en is op Rodos haar eerste aflevering gestart over de daar door haar gecreëerde kunst.
Purple Haze is haar eerste onderwerp van haar vlog
Zie voor jezelf of je wekelijks haar nieuws wilt ontvangen.
En oh ja, ter introductie is op al haar werk tijdelijk een prettig percentage korting van kracht. Ik wens Claudia veel inspiratie toe de komende tijd.
Bijna werelds ..
Terug van een onverwacht turbulente vakantie valt het op hoe stil het in mijn geboortestad Den Haag is. Niets duidt op enig werelds bestaan. De aan de brug geketende blauwe damesfiets heb ik vóór de vakantie wekelijks in omvang zien afnemen, zelfs met de wegsleepwaarschuwing van de Dienst Stadsbeheer.
Nu kan ik het geen fiets meer noemen. Zelfs een weesfiets is het niet meer. Maar het bonnentje met de wegsleepwaarschuwing hangt er nog steeds aan. Weerbestendig waarschijnlijk.
Deze jongeman was het allemaal niet opgevallen toen ik hem erop wees. Zittend tegen het beeld van Dirk Wolbers uit 1938 waant hij zich in een wereldstad die snelverkeer steeds verder terugdringt op éénbaans rijwegen waar auto’s te gast zijn op sterfietspaden en de elektrische laadpalen niet aan te slepen zijn. In 1938 was het verkeer en veiligheid al onderwerp van gesprek als je de fraaie auto in steen aan de moeder met kinderen voorbij ziet razen.
Saxofoon ongewenst?
Nu het voormalige KLM-gebouw aan de Plesmanweg en later departement van Verkeer en Waterstaat in particuliere handen is gevallen, zullen we ervoor moeten waken dat er geen ongewenste wijzigingen in worden aangebracht. Dit nauwelijks gezegd hebbende blijkt dat de bijna Frans aandoende aanbouw van architect Cees Verhoeven getiteld de Saxofoon zal worden afgebroken. En dat vond ik nu juist zo’n aardig tegenwicht met de voorname uitstraling van het hoofdgebouw.
Ben ik de enige die dat vindt? Eens even polsen bij een oud-collega, tevens Opûh Koffie klant Gerard Stolk.
Hoi Gerard,
De Saxofoon mag worden afgebroken, liever eigenlijk zegt wethouder ‘Revisie’. Want het is een hel om in te werken!?!?
Wat weet deze Revisie wat jij en ik niet weten? Was het een hel om in te werken? Ik wil daar wel een stukkie aan wijden in Hagazine. Die Revis doet zijn naam wel eer aan met ‘ie’ erachter.
En het kunstwerk van Peter Struycken zorgde er voor de constante lichtverschijnselen. Als de schoonmakers de computer met het lichtprogramma (voor dertig jaar!) maar aan lieten staan!
Mvg
Niek
Hij schrijft:
Hallo Niek
Ik heb eigenlijk wel goede herinneringen aan dat gebouw. Het was sierlijk en er werkten aardige mensen.
In de Saxofoon zat ook de fitnessruimte, waar ik mijn goddelijke gestalte trainde. Het lichtornament (van Peter Struycken) was mooi en zijn tijd vooruit. Langs het gebouw lag een fietspad dat door zijn glooiende lijn aan het trace van de NZH locaaldienst Scheveningen Voorburg deed denken.
Het was door zijn kleine kamertjes natuurlijk wel een bijenkorf, dat had het gemeen met het hoofdgebouw waar na de renovatie in de jaren 90 (bijna) alle eigenheid was weggesloopt allemaal systeembouw. Revis is natuurlijk een vreemde eend in de bijt. zo gedraagt hij zich ook hij denkt nog steeds dat zijn omgeving een militair oefenterrein is waar allerlei obstakels opgeruimd moeten worden.
Ik vond de organische vormen van het gebouw heel mooi, een tegenwicht tegen het vierkante beleidsdenken.
Laten ze van de Plesmanweg maar appartementen maken. wanneer je de wanden weghaalt blijven er hele grote ruimtes over die opnieuw ingedeeld kunnen worden. Ik zag vanmiddag de nieuwbouw van het VROM gebouw, daar werd ik niet vrolijk van. Ik begrijp dat de architect heeft geprobeerd te voorkomen dat zijn schepping werd verramponeerd.
Tot zover Gerard Stolk. Dus terug naar het heden, waarom de saxofoon neerhalen, zoals vandaag in DenHaagCentraal met een enkele regel door de Rotterdamse projectontwikkelaar Impact Vastgoed wordt gesuggereerd? Waar blijft dan de speelsigheid van de gebogen vormen? De imponerende verlichting van het Peter Struycken ornament? De innovatieve Noorse klimaatbeheersing ín de muren?
Perfectie … of toch niet?
Toen het tegelzetwerk net klaar was vond ik het echt perfect; een presentatie op het internet waard. Het is te vinden op ons toilet. Als ik die online promotie aan de tegelzetter voorstel, kijkt hij mij verwonderd aan. Hij denkt er blijkbaar anders over.
Symmetrisch perfect … of toch niet?
Hoe vaker ik het tegeltableau bekijk – en ik kom hier nog al eens zul je begrijpen – hoe meer minuscule verschillen ik ontdek. Maar hoe komt het dat ik in het begin absoluut geen ongelijkheden zie?
Ik denk dat het aan het werken van mijn hersens ligt. Vergelijk het met het binnenkomen op een receptie. Één grote groep mensen die je voor het eerst ziet zonder een aparte persoon te ontdekken. Pas wanneer je een poosje tussen de mensen staat ga je personen ontdekken.
De een doet er langer over dan de ander. Hoe meer eenheid er is zoals bij het tegeltableau hierboven, hoe langer het duurt dat de verschillen zich aandienen.
De tegelzetter wist waarom hij het online aanbod afsloeg.
