Echt leuk om een cameraploeg aan het werk te zien en daar weer opnamen van te kunnen maken. Dat maken wij weer mee als ik met Mariëtte en haar kinderen een visje gaan halen bij mijn favoriete viskraam van de gebroeders Rog aan het Valkenbosplein.
Nou moet ik zeggen (van wie? Dit is weer zo’n dooddoener) dat de opnameleider wel erg meewerkend is. Net alsof hij weet dat hij zich moet gedragen om op Hagazine te komen. Joachim van Houweninge, daar heb ik het hier over. De allervriendelijkste filmregisseur is bezig met de opnamen voor een internet lespakket met een serie do’s and dont’s over sociale media voor laag geletterden. Deze shot is dus bedoeld voor het gebruik van draadloos internet (WiFi).
de geluidsman controleert of het stemgeluid van Aad Rog sterk genoeg overkomt …
Rog heeft WiFi en dat is mooi te gebruiken als voorbeeld voor de internetles. Je eet een visje en ondertussen kun je gratis van de WiFi (draadloos internet) gebruik maken.
Het wordt een gezellig gebeuren met twee acteurs en een geluidsman die nog even een kabeltje is gaan halen. Wel makkelijk als je bureau Idee Aan Zee op de Thomsonlaan zit net om de hoek waar de filmopnamen plaats hebben op het Valkenbosplein in Den Haag.
De afbraak van het Spuiplein met zijn Muziek- en Danstheater is in volle gang. Hongerige betonkrakers vreten de Koninklijke/Shell Foyer en de Dr. Anton Philipszaal stukje bij beetje uit de Haagse theaterwereld weg.
Nooit meer zal de gevelpartij van het Muziektheater waaraan menigeen zijn artistieke film- en foto-opnamen ontleent, het IJspaleis en de Nieuwe Kerk weerspiegelen.
menigeen ontleende zijn of haar kunstzinnige opnamen van het Muziektheater aan de spiegelgevel
hergebruik van de enorme glazen donkere spiegelwand lijkt zo te zien niet haalbaar …
Het gebogen spiegelglas is zo te zien niet zonder schade uit de gevel te halen voor hergebruik. Wat een kapitaalvernietiging laat onze gemeentelijke overheid hier weer zien.
Aan de moeite die het de betonkrakers kost is niet te zien dat de bestaande bouw aan vernieuwing toe was. Maar daar hebben onze bestuurders met hun megalomane zienswijze lak aan. Scoren zullen zij, met de sterk op de verwoeste Twin Towers gelijkende Vuurkorf in het vooruitzicht.
Vormgeving deels gered
Kijkend naar de verwoestende werking van de betonkrakers hoor ik naast mij: “Triest hè?”
Het is naar ik later hoor, filmmaker en ontwerper Gijs Leijdekkers. Hij heeft van de inboedel van de Dr. Anton Philipszaal een rijtje stoelen kunnen redden tijdens de laatste momenten van de veiling die gehouden is.
de fraaie stoeltjes die Gijs bij de inboedelveiling van de Dr. Anton Philipszaal kon bemachtigen
Deze staan nu mooi te zijn in zijn studio. Hij vertelt er graag zelf over met de sloopgeluiden op de achtergrond.
Kijk ook naar de kunstzinnige film Ghosts of the Theater die Frans van Hilten over de laatste momenten van de Dr. Anton Philpszaal en Lucent Danstheater maakte.
Om zes uur zondagavond zou Karel van Laere uit zijn zelf gekozen benarde situatie bevrijd worden. Zelf kon hij het niet doen omdat hij zich aan een tableau had laten vastnagelen.
Karel van Laere tijdens zijn laatste minuten van zijn vastgeklonken 24 uur …
Hoe zou het zijn als je volledig verlamd raakt door bijvoorbeeld een auto-ongeval? Hij kiest voor deze extreme zelf expositie om aandacht te krijgen voor zijn korte film Largo. 24 uur lang je niet kunnen bewegen waarvan de laatste twee uren in aanwezigheid van publiek.
Zoals je van mij gewend bent, ga ik op het allerlaatst even kijken …
In DCR ‘Zaal 3’ denk ik te laat te zijn omdat Karel van Laere al overeind zit op zijn tableau Largo.
Helse pijnen in de onderrug dwongen hem ‘reeds’ na twaalf uur op doktersadvies toch maar een zittende houding aan te nemen. Van daaruit beantwoordt hij rustig de vragen vanuit de zaal. Zijn onderlichaam ligt nog steeds muurvast.
productiemedewerkster Charlotte Sickler en cameraman Mink Pinster bleven 24 uur paraat …
Een klok met grote wijzerplaat ligt naast hem op de grond en tikt de laatste minuten weg. Cameraman en tevens begeleider Mink Pinster is paraat om ook de laatste beelden van deze 24 uur vast te leggen. Ook ik pak mijn moment met wat vragen die misschien al eerder door anderen werden gesteld.
Wat ging er door hen heen als Karel schreeuwde van de pijn? Waren daar afspraken over gemaakt? Zouden zij het project niet kunnen verstoren door vroegtijdig in te grijpen? Allemaal vragen die door mijn hoofd spelen en er soms ook uitkomen.
het moment van losknippen uit de benarde positie van performer en cineast Karel van Laere jaagt de spanning op …
Pa en ma zijn bijzonder blij dat hun zoon straks weer vrij kan bewegen …
Donderdag 26 november 2015 krijgen wij het antwoord te zien van alle momenten van de 24 uur. Een compilatie dus maar tevens een promotie van wat performer en cineast Karel van Laere al met zich heeft laten doen vooral liggend in de verste uithoeken van de aarde. Het moet een korte film worden met de titel Largo. De verklaring boeit mij bijzonder!
Zo vaak al gehoord dat ik eens bij Dakota langs moest en eindelijk een reden gevonden om te gaan: Kinderboekenmarkt 2015. Een project dat het kinderboek en alles wat ermee samenhangt in het volle daglicht zet.
Vorig jaar in het Atrium van het IJspaleis en dit jaar in Zuid 57 waar theater Dakota is gehuisvest. Zo genoemd omdat het gevestigd is in een oud schoolgebouw in de Zuidlarenstraat nummer 57 in Den Haag Zuidwest.
En Dakota omdat daar een bijzonder filmproject zijn première had met de zelfde initiator als van de Gebarenwinkel, Ruud Janssen:KingKong in gebarentaal.
Hetty Looman (Kinderboekenmarkt) heeft zich weken, nee maanden uit de naad gewerkt om samen met (partner in crime) Ruud Janssen tot deze geslaagde happening te komen waarvoor zij alle waardering verdient.
Ook als de bezoekers zijn vertrokken na een hectische dag, moeten zij weer in de verplichte figuren om de drie etages en de kelder met tafels, stellingen en wat al niet meer op te ruimen en te organiseren dat het ingewikkelde pand leeg wordt opgeleverd.
Je bent niet zomaar een friettent als je tijdens het Nederlands Filmfestival over de rode loper je entree mag maken.
Toch overkwam het de drie broers Gillisse, Martin, Paul en Nico (jr.) vier jaar geleden met de documentaire ‘Nico’s Snackbar’. De film haalde zelfs tijdens het Food Film Festival de universiteit van Oxford .
Dit en andere saillante details vertellen mij de broers tijdens het nuttigen van een prettig portie Nico’s Patatje Oorlog (voor niet ingewijden: met pindasaus, mayonaise en uitjes) voor zestig cent vandaag.
een rustig moment tijdens deze feestdag toont de vrolijke versiering van Nico’s Snackbar
Paul was volgens hem pas acht toen hij al mee ‘mocht’ helpen met aardappels hakken voor de friet. Toen was er nog geen sprake van kinderarbeid. Het was gewoon leuk, spelen in de zaak. ‘Vrijwillig verplicht’, noemt broer Nico het lachend.
een dag niet gelachen is een dag niet geleefd dat stralen de broers wel uit
De sociale instelling van Pa Nico was dat hij in de buurt zorgde dat er altijd wat te doen was, een soort voorloper van de winkeliersvereniging. Daarmee kweekte hij veel goodwill in de omgeving. Iedereen uit de buurt kwam bij Nico’s Snackbar op bezoek, als een soort clubhuis. Nico weet nog te vertellen dat er strippenkaarten voor buurtbewoners waren voor een goedkope maaltijd. Op een zeker moment had Nico’s Snackbar zelfs twaalf ijskarretjes rijden.
het zal de buurt niet ontgaan zijn dat Nico’s Snackbar wat te vieren heeft
Alle broers moesten van pa als ze in de zaak kwamen werken, zorgen dat ze een vak hadden geleerd voor het geval dat de zaken niet goed zouden gaan. Bakkersdiploma, ijsbereider en technische ambachtsschool etc. Handig, want als er wat met de machines was, konden ze dat zelf herstellen. Die ijsmachines op de Haagse Mart bijvoorbeeld liepen constant vast en dan kon dat snel worden verholpen.
Rode Loper
Het kostte zes jaar om de documentaire over 50 jaar Nico’s Snackbar te maken. Dus toen deze in 2011 in première ging: “Waren wij wat trots om over de rode loper het Nederlands Film Festival te bezoeken”, glundert broer Paul. Dat was echt een hoogtepunt van ons bestaan.
Nico’s Snackbar is niet zomaar een snackbar. Dat is wel duidelijk. Hier zit ook Sjaak Bral’s ‘Ome Ed’ wekelijks aan tafel, wijzend op de lege stoel naast mij. Maar ook Rinus Gerritsen van de Earring, komt uit deze buurt. En laatst nog cineast Paul Verhoeven die zijn vader na een première op de Laan van Nieuw Oost-Indië kwam bezoeken. Kwam hier ook nog even laat een patatje halen.
Of ik natuurlijk wel een portie patat wil, vraagt Martin, en welke smaak? Dat wordt een patatje ‘oorlog’ dat in een stenen bakje inclusief bestek en een servetje even later wordt opgediend. De drie broers laten een onvergetelijk vrolijke indruk bij mij achter. Een reden dat ik zeker binnenkort nog eens aanwip en hun bijzondere hamburger kom proeven.
