since ‘96
De aardgasvelden in de Noordzee worden niet gebruikt omdat dit niet in overeenstemming met het milieu is?
Maar hebben wij al eens nagedacht over de gevolgen van de winning van aardgas uit de Noordzee? Zijn die gevolgen op het land – het dalen van de bodem – juist niet precies de wensen die wij hebben voor de zeespiegelstijging? De zeebodem kan mij niet genoeg dalen in dit verband!
Het zou onmogelijk zijn, mijn idee, om met zo min mogelijk energie en zeker geen fossiele brandstoffen over grote afstanden te reizen.
Mijn idee maakt gebruik van de rotatie van de aarde in combinatie met de techniek van een weerballon. Heel simpel omschreven komt het hier op neer.
De aarde draait in 24 uur om haar as. Stel dat je een zeppelin of luchtballon rechtstreeks omhoog laat drijven niet naar een geostationaire plaats waar satellieten doorgaans hangen en met de aarde meedraaien, maar een stationaire locatie … Dan is het een kwestie van wachten tot het gewenste werelddeel onder je door draait om vervolgens weer te dalen.
Vooralsnog zie ik geen Boeings binnen afzienbare tijd in fluisterende libellen veranderen gezien de mini drones die al zo’n herrie maken …
Trouwens, gaan wij nog wel voor een fluisterende Boeing langs de landingsbaan staan …?
Zie ook
Bruno van den Elshout, je weet wel de man van de 1000 horizon-zeegezichten, heeft weer een nieuw project op de korrel: Whatever the Weather. Maar liefst 144 mensen in 2018 nodigt hij uit, niet allemaal tegelijk, maar per persoon acht uur met hem op het Haagse Zuiderstrand door te brengen en zo te zien wat een wezenlijke ontmoeting mogelijk maakt.
Dus dat waren de tientallen bordjes op het Koningsplein tijdens het Design Kwartier die een kwart van het plein in beslag namen. Ik fietste er de dag ervoor al aan de blanco achterkant langs. De getoonde hoofden zijn van mensen die al meedoen en het gesprek achter de rug hebben. Wij spraken Bruno nu zelf ook.
Op de achtergrond zie je duidelijk de hoofden van deelnemers die het gesprek al achter de rug hebben.
Whatever de Weather krijgt in de loop van 2018 vorm in een boek en tentoonstelling.
Deze meeuwenverschrikker aan een draadje is een beproefd middel tegen lastige meeuwen op de daken van de omliggende huizen.
Ook als er weinig wind is weet deze vlieger zich te verheffen zelfs met geluid van de wapperende vleugels. Gezien boven een achtertuin in de Stephensonstraat.
En stadfotograaf Roel Wijnants stuurt deze opname van de Laan van Meerdervoort, onder de de titel Scarecrow.
Duidelijk is ook hier de soepele fiberen stengel te zien van ‘Scarecrow’ aan de laan.
Nu het voormalige KLM-gebouw aan de Plesmanweg en later departement van Verkeer en Waterstaat in particuliere handen is gevallen, zullen we ervoor moeten waken dat er geen ongewenste wijzigingen in worden aangebracht. Dit nauwelijks gezegd hebbende blijkt dat de bijna Frans aandoende aanbouw van architect Cees Verhoeven getiteld de Saxofoon zal worden afgebroken. En dat vond ik nu juist zo’n aardig tegenwicht met de voorname uitstraling van het hoofdgebouw.
Ben ik de enige die dat vindt? Eens even polsen bij een oud-collega, tevens Opûh Koffie klant Gerard Stolk.
Hoi Gerard,
De Saxofoon mag worden afgebroken, liever eigenlijk zegt wethouder ‘Revisie’. Want het is een hel om in te werken!?!?
Wat weet deze Revisie wat jij en ik niet weten? Was het een hel om in te werken? Ik wil daar wel een stukkie aan wijden in Hagazine. Die Revis doet zijn naam wel eer aan met ‘ie’ erachter.
En het kunstwerk van Peter Struycken zorgde er voor de constante lichtverschijnselen. Als de schoonmakers de computer met het lichtprogramma (voor dertig jaar!) maar aan lieten staan!
Mvg
Niek
Hij schrijft:
Hallo Niek
Ik heb eigenlijk wel goede herinneringen aan dat gebouw. Het was sierlijk en er werkten aardige mensen.
In de Saxofoon zat ook de fitnessruimte, waar ik mijn goddelijke gestalte trainde. Het lichtornament (van Peter Struycken) was mooi en zijn tijd vooruit. Langs het gebouw lag een fietspad dat door zijn glooiende lijn aan het trace van de NZH locaaldienst Scheveningen Voorburg deed denken.
Het was door zijn kleine kamertjes natuurlijk wel een bijenkorf, dat had het gemeen met het hoofdgebouw waar na de renovatie in de jaren 90 (bijna) alle eigenheid was weggesloopt allemaal systeembouw. Revis is natuurlijk een vreemde eend in de bijt. zo gedraagt hij zich ook hij denkt nog steeds dat zijn omgeving een militair oefenterrein is waar allerlei obstakels opgeruimd moeten worden.
Ik vond de organische vormen van het gebouw heel mooi, een tegenwicht tegen het vierkante beleidsdenken.
Laten ze van de Plesmanweg maar appartementen maken. wanneer je de wanden weghaalt blijven er hele grote ruimtes over die opnieuw ingedeeld kunnen worden. Ik zag vanmiddag de nieuwbouw van het VROM gebouw, daar werd ik niet vrolijk van. Ik begrijp dat de architect heeft geprobeerd te voorkomen dat zijn schepping werd verramponeerd.
Tot zover Gerard Stolk. Dus terug naar het heden, waarom de saxofoon neerhalen, zoals vandaag in DenHaagCentraal met een enkele regel door de Rotterdamse projectontwikkelaar Impact Vastgoed wordt gesuggereerd? Waar blijft dan de speelsigheid van de gebogen vormen? De imponerende verlichting van het Peter Struycken ornament? De innovatieve Noorse klimaatbeheersing ín de muren?
