sinds 1996
Journaal uit – verstand aan! Stickers met deze opdruk kom ik steeds vaker tegen. Meestal op de mast van verkeerslichten; een goed gekozen plek omdat de verkeersgebruiker hier dikwijls moet stoppen.
Echter in het nieuwe perkje aan het Sterfietspad nabij de Groot-Hertoginnebrug kwam ik dit uiterst kleine maar hierdoor niet minder opvallende waarschuwingsbordje tegen.
Duidelijk van de hand van een particulier maar met welk doel?
Mijn dochter kan zó enthousiast over iets vertellen dat ik daar blindelings in mee ga, zelfs als de naam De Mol erin voorkomt. Ik vind namelijk dat onze nationale tv net zo goed in De Mol tv kan worden omgedoopt gezien de overruime deelname van de gelijknamige familie in ons medialandschap. Maar zelfs dát weet haar enthousiasme te doorbreken.
Zo kijk ik naar een verzameling rieken op een strand waarmee de deelnemers hun namen moeten zien te visualiseren. Alles wat op het strand gevonden kan worden mag worden gebruikt om de namen uit te beelden. Ondertussen zet de duisternis in, vergezeld van spectaculaire wolkenpartijen.
Ik zie een deelnemer met zijn riek door het zand een cirkel trekken en even later een droneopname van fraaie tekeningen in het zand. Door wie en hoe deze tot stand zijn gekomen wordt mij niet duidelijk. Indrukwekkende vuurpijlen belichten de set en de laatste hand aan de creaties. Als de spelleider de werken beoordeelt, blijken de meeste creaties voor de beoogde $500,- in aanmerking te komen. Iedereen blij.
Elkaars puzzelritaanwijzingen kenbaar maken en laten uitvoeren in het verkeer
Ik zie ook vier auto’s met puzzelritaanwijzingen op zij- en achterkant aangebracht waarvan de bestuurder en passagier niet de raampjes mogen openen en ook niet mogen stoppen, afgezien van het stoppen voor verkeerslichten. Met walkietalkies moeten de deelnemers op elkaars auto de puzzelritaanwijzingen kenbaar maken en deze ook als opdracht uitvoeren. Uiteindelijk komt de rijdende route niet tot resultaat. Iedereen teleurgesteld.
Vind ik Wie is de Mol nu leuk?
Dat spel in het pikkedonker op het strand?! Vond ik heel moeilijk in mee te denken. Het spel moet veel meer aan deelname van de kijker werken. Het zou zelfs interactief kunnen tegenwoordig.
En dan de rijdende route. Ik kan mij niet losmaken van de gedachte dat hier vier auto’s in het drukke verkeer een spel aan het uitvoeren zijn. Ik ben de complete tijd bang dat zij een aanrijding maken. Eigenlijk zat ik steeds te wachten op een aanrijding gisteren. Daar word ik niet vrolijk van.
Al met al zou ik de makers van De Mol adviseren mee te denken met de kijker, te beginnen met de opdrachten visueel (virtueel denkbaar) ook uitvoerbaar te maken voor de kijker. Denk even aan het dure beeldscherm in opbouw in de papierfabriek.
De opnamen en camerastandpunten zijn trouwens de moeite waard om ook de volgende afleveringen te volgen.
Zie ook
Dit is mijn Den Haag, de fraaie galerie van Haagse highlights en hotspots in het Atrium van het IJspaleis toont testimonials over onze mooie stad zonder de namen te noemen van de personen die ze uitspreken. Jammer. Wat zal de reden zijn?
Ik vraag het aan de verantwoordelijke organisatie Den Haag Marketing. Daar krijg ik het antwoord:
Er is bij het begin van de reeks ‘Dit is mijn Den Haag’ in 2015 om verschillende redenen bewust voor gekozen om die achterwege te laten. De meeste geportretteerden zijn redelijk bekende Hagenaars, dus ik neem aan dat jij die sowieso wel kent.
Dat wil nog niet zeggen dat elke bezoeker in het atrium de namen kent. Of mensen die de folder onder ogen krijgen?
Ook de naam van de Kerstman wordt niet vermeld …
Bij één van de personen – de Kerstman – kan ik mij nog voorstellen zijn naam niet te noemen om ‘gelovigen’ niet in de war te brengen met zijn minstens zo voorname geestesverwant Sint Nicolaas.
Slechts één naam kon men niet vermijden – Omar Munie – omdat het ook de naam van het atelier aan het Noordeinde is.
Waarom krijgen de medewerkers aan de campagne wèl alle lof toegezwaaid maar het hoofdonderwerp niet?
In het vervolg geen namen meer van Den Haag en aanverwante medewerkers noemen want ja “die kennen we ondertussen wel”.
Zie ook
Roel’s straatfotografie al jaren boeiend
La Linea van het Design Kwartier is niet meer … geel. Waar ik voor gewaarschuwd heb, is toch gebeurd. De gele lijn is getransformeerd tot een schone brede lijn met hier en daar nog wat zandresten van de schoonmaakwerkzaamheden.
Eindpunt gele streep van het Designkwartier in de Zeeheldenbuurt
Ervoor in de plaats de schone design lijn …
Benieuwd hoe lang het duurt dat deze schone lijn niet meer zichtbaar is in het Zeeheldenkwartier.
Zie ook
Een waterpas gevat in een messing balk gefreesd in de hardstenen beplating van een ontluchtingskoker van de parkeergarage op het Plein. Het centrum van De Stad ligt geheel waterpas heb ik met eigen ogen vastgesteld.
De luchtbel in Die Wasserwaage van kunstenaar Norbert Radermacher toont een helemaal horizontaal regeringscentrum
Een waterpas die is vastgezet in de ideale, stabiele positie, gesitueerd midden in Den Haag, het hart van regering en residentie. Iedereen die kan kijken, kan sinds 1992 zelf controleren op het Plein of het centrum niet aan het verzakken is en waterpas is. Beeldend kunstenaar Norbert Radermacher (Duitsland) maakte in 1992 in opdracht van Stroom ‘die Wasserwaage’.
‘Die Wasserwaage’ van Norbert Radermacher (Duitsland) nauwelijks zichtbaar op beplating van de ontluchtingskoker van de parkeergarage
Steenbeeldhouwer/beeldend kunstenaar Paul van Laere verrast mij met dit meer dan vijfentwintig jaar geleden samen met de kunstenaar aangebrachte kunstwerk op het Plein. Niets in de directe omgeving herinnert aan de oorsprong, de maker en het nut van dit toch echt praktische kunstwerk.
Zie ook
Stroom De Campagne
