Categorie: raaR

Waar is mijn Becel?

Geplaatst in gezinsleven, raaR, verrommelingGetagd , , , 3 reacties

Na onze turbulente vakantie is in de lokale AH de gebruikelijke keuze in soorten Becel niet meer te maken. Ze staat ook niet meer op de oude plek maar is nu in het schap bij de Brie en Camembert beland. Voorheen kon ik uit verschillende soorten kiezen en dus ook die met Omega 3 en 6 voor het hart en dieet. 

Ruimtegebrek zal ertoe geleid hebben dat er nog maar één type Becel in onze buurtsuper te verkrijgen is. Op de website staat wel dat Unilever de vormgeving van de verpakking heeft vernieuwd. Maar de verschillende soorten zijn er nog steeds. Omega 3, 6 en 9 kan ik mij herinneren op de verpakking die een blauwe steunkleur heeft (of inmiddels had?) 

Iemand anders ook opgevallen?

Virtuele zebra?

Geplaatst in ambtenarij, opmerkelijk, raaR, stadsflitsen, verkeerGetagd , , , , , , , , 4 reacties

Niets in het verkeer is erger dan twijfelen: doet hij het wel of doet hij het niet? En in dit geval: néém ik nu voorrang of héb ik het ook? Dat is de vraag bij het naderen van deze virtuele zebra. 

De al dan niet aanwezige oversteekplaats voor voetgangers. U kent ze waarschijnlijk wel. Als je ernaar kijkt en de loop volgt, zie je ter hoogte van het rode fietspad dat de witte balken ophouden om aan de andere kant weer door te gaan. 


Het kruispunt Fahrenheitstraat, Weimarstraat, Valkenboslaan met meer zulke virtuele zebrapaden …

Een vrouw met kinderwagen en kind wil mij (op de fiets) voorrang geven. Maar voorrang wil ik haar óók geven want dat hééft zij volgens mij ook. En zo minderen wij gezamenlijk vaart tot stilstand. Uiteindelijk steekt de moeder met kind en kinderwagen over terwijl zij vriendelijk naar mij glimlacht.

Kan dit ook duidelijker worden aangegeven wie er voorrang heeft? 

Le of La Provence?

Geplaatst in opmerkelijk, raaR, stadsflitsenGetagd , , , , , 8 reacties

Het zal je maar gebeuren als je in de Reinkenstraat een nieuwe lunchroom bent gestart en er komt iemand (ik dus) langs die vraagt of de naam op de winkelruit wel goed gespeld is. Ik kan ook echt mijn mond niet houden.

“Lunchroom Le Provence … moet dat niet La Provence zijn?”

Gelukkig zitten er alleen maar ‘Diddies’ op het terras. Dan komt (waarschijnlijk) de opperdiddie naar buiten die mij aanspreekt:

“Kan ik u ergens mee van dienst zijn?”

Dus ik herhaal de vraag:

“is het niet eigenlijk La Provence?”

“Nee hoor,” antwoordt zij vastberaden: “het is Lunchroom Lé Provence!”

“OK dan, succes toegewenst!”

Volgende week zaterdag zal blijken of mijn vraag effect heeft gehad.

Zie ook

Lunchroom Le Provence

 Claudia’s vlog

Geplaatst in art, kunst, raaR, sociale mediaGetagd , , , , Een reactie plaatsen

In Frans’ paradijs tijdens de open garden party maakten wij al kennis met de vrolijke kunst van dochter Claudia. Soms denk je dan dat het een bevlieging is en dat aan die kunst langzaam een einde komt. Maar daar ga ik vanaf vandaag toch anders over denken nu ik haar eerste nieuwsbrief ontvang met daarin de aankondiging van een wekelijkse vlog.

Vloggen is in en bijna als vliegen rond de brij krijg je de meest onbenullige monologen in vlogs toegezonden. Maar niet bij Claudia Schmit. Zij heeft echt wat in haar mars en is op Rodos haar eerste aflevering gestart over de daar door haar gecreëerde kunst. 

Purple Haze is haar eerste onderwerp van haar vlog

 Zie voor jezelf of je wekelijks haar nieuws wilt ontvangen. 

En oh ja, ter introductie is op al haar werk tijdelijk een prettig percentage korting van kracht. Ik wens Claudia veel inspiratie toe de komende tijd. 

Bijna werelds ..

Geplaatst in art, Gezin, raaR, stadsflitsen, verkeerGetagd , , , , , , Een reactie plaatsen

Terug van een onverwacht turbulente vakantie valt het op hoe stil het in mijn geboortestad Den Haag is. Niets duidt op enig werelds bestaan. De aan de brug geketende blauwe damesfiets heb ik vóór de vakantie wekelijks in omvang zien afnemen, zelfs met de wegsleepwaarschuwing van de Dienst Stadsbeheer. 


Nu kan ik het geen fiets meer noemen. Zelfs een weesfiets is het niet meer. Maar het bonnentje met de wegsleepwaarschuwing hangt er nog steeds aan. Weerbestendig waarschijnlijk.

Deze jongeman was het allemaal niet opgevallen toen ik hem erop wees. Zittend tegen het beeld van Dirk Wolbers uit 1938 waant hij zich in een wereldstad die snelverkeer steeds verder terugdringt op éénbaans rijwegen waar auto’s te gast zijn op sterfietspaden en de elektrische laadpalen niet aan te slepen zijn. In 1938 was het verkeer en veiligheid al onderwerp van gesprek als je de fraaie auto in steen aan de moeder met kinderen voorbij ziet razen.