Zaterdag om half elf ’s ochtends wordt er gebeld. Als ik de voorhal inloop zie ik door het gewapend glas van de voordeur een paar silhouetten bewegen en hoor wat gepraat. Duidelijk niet de post die meestal later en zelden met meer komt. Het is een gezinnetje neem ik aan, waarvan de vrouw het woord voert. Één blik zegt mij al voldoende iemand die mij komt waarschuwen voor het enorme leed dat er op de wereld is en of ik daarover met haar wil praten.

Dus ik zeg tegen haar: ‘Mevrouw, ik woon hier al meer dan dertig jaar en heb hier op de voor ons meest ongelukkige tijdstippen dit soort wereldomvattende vraagstukken voorgelegd gekregen. Ik ben katholiek opgevoed en houd niet van papier. Dus nee, mevrouw ik ben niet geïnteresseerd. Begrijpt u niet dat u op deze zaterdagochtend niet echt PR loopt te bedrijven voor uw goedbedoelde actie? Vindt u dat een goed voorbeeld voor uw kind dat hier met grote ogen getuige van is? De volgende deurbel die u gaat indrukken is van een ouder echtpaar waarvan de vrouw MS heeft en op de eerste etage woont. Die moeten op uw gebel, waarop het uiterst waakzame hondje beslist zal aanslaan, open gaan doen om waarschijnlijk dezelfde verdediging op te bouwen als ik zojuist deed. Wat denkt u hiermee te bereiken? Wereldvrede? Een nieuwe bekeerling? Dus nee mevrouw, niet geïnteresseerd. Maar mag ik ú wat vragen? Mag ik uw adres weten?’

De vrouw, ietwat uit het veld geslagen, reageert met: ‘Mijn adres, waarom?’

‘Dan kan ik ook eens bij u aanbellen op een ongelukkig moment van de dag.’

‘Maar dan zijn wij allang wakker. Het is zaterdagmorgen halfelf en de zon schijnt …’

‘Ik zeg ook niet dat ik op dit tijdstip bij u aan kom bellen want dan staat u vast op een ander adres uw boodschap te verkondigen. Nee, ik zou graag bij u aan willen bellen op een tijdstip dat het mij uitkomt. Dan denk ik aan een tijdstip in de avond dat uw kind net slaapt. Wat denkt u daarvan?’

Het kind heeft inmiddels door dat het niet meer zo vriendelijk toegaat en zegt mij alvast gedag terwijl de partner (?) die tot op dat moment nog niets heeft gezegd er een beetje sullig lachend bij blijft staan.
‘Mag ik u dan toch dit aanbieden om te lezen?’
En opnieuw krijg ik het in fullcolour en diepdruk dus in enorme oplagen gedrukte Ontwaak overhandigd …
… de eerste vraag: Wat kan ik doen tegen zoveel agressie in de wereld?

Inderdaad mevrouw: Ontwaak!

Niek