Dan hebben we wel een digitaal abonnement waar we ruim voor betalen, maar dan wens ik ook reclameshitniet te zien: AD geschoond van advertenties dus en door mij gekozen onderwerpen.
tussen de dubbele pagina’s advertenties zoeken naar nieuws
Soms moet ik écht tussen de dubbele pagina’s advertenties door naar een bericht zoeken. Waar betaal ik dan voor?
Cookies? Waarom steeds weer aangeven welke cookies voor mij gelden? Cookies zouden toch verboden worden? Waarom benadert AD mij steeds opnieuw met aanbiedingen om abonnee te worden?
Een fraai aanbod lijkt het als abonnee van een landelijk dagblad mij gratis op Topics te kunnen abonneren. Interessant om zo ook de nieuwtjes van twaalf andere kranten geschreven door 2000 journalisten digitaal te kunnen inzien.
Maar wat als ik bij elke Topics melding -soms meer keren per dag – opnieuw moet inloggen? Ook als ik aangeef ingelogd te blijven. Daar word ik niet vrolijk van. Dan vergaat mij de lust tot nieuwsgierigheid. Ook na melding hiervan bij de betreffende webdienst volgt hier geen oplossing voor.
Vandaag 9 december 2016 ontvangen wij geen papieren krant meer maar stappen over op de digitale versie van het AD Haagsche Courant. De papieren krant ontvangen wij al meer dan veertig jaar uiteraard eerst als Haagsche Courant en na de overname als ADHC.
Met die overname van de Haagsche Courant door het AD veranderde ook de inhoud rigoureus. Het Haagse nieuws minimaliseerde in het begin tot nog geen pagina totaal. De Den Haag-pagina van de Telegraaf bevatte drie maal per week nog meer Haagse informatie dan de hele ADHC. Het was niet voor niets dat de blog van Wim de Bie, Bieslog in die tijd filosofeerde dat Interniek beter het Haagse nieuws kon gaan verzorgen.
Nu wij vanaf vandaag digitaal gaan, verwachten we dat het wegvallen van de papieren editie het enige is dat voor ons verandert. Niets is minder waar. Opeens komen wij niet meer de digitale versie binnen. Ons abonneenummer is niet bekend en moeten wij nakijken en invullen met het wachtwoord. Ook onze postcode blijkt van belang!?! Nada, helemaal niets. Zelfs het verversen van het wachtwoord levert niets op. Klantenservice biedt uiteindelijk de oplossing.
Wij moeten ons afmelden en opnieuw aanmelden met een nieuw abonneenummer! Het oude nummer is vervallen!?! En inderdaad als wij ons met het nieuwe abonneenummer aanmelden, komen wij weer net zo binnen als gisteren! Had dat niet even chiquer gekund voor zulke trouwe abonnees?
Wij hebben nog wel even te doen met de bezorger van de krant; hij heeft niet één keer verstek laten gaan en hij mag gerust zijn nieuwjaarswens bij ons komen aanbieden voor alle droge bezorgingen van de papieren AD Haagsche Courant!
Van tijd tot tijd moet het uiterlijk van een krant of tijdschrift een verandering ondergaan. Je bent te gewoon, alledaags, saai en valt niet meer op. Dan moet er echt iets gebeuren om niet volledig onopgemerkt of alledaags te zijn.
Dat punt blijkt onlangs het AD bereikt te hebben omdat zij de boel eens lekker hebben opgefrist. De doorsnee lezer zal het niet zo merken, denk je dan. Maar wie schetst mijn verbazing dat vanuit alle hoeken de complimenten binnenrollen hoe lezers de verandering waarderen. Men kan er bijna niet over uit. En dat verrast mij.
Eerlijk gezegd was mij nog niets opgevallen, totdat ik naar mijn favoriete deel van het dagblad wilde bladeren en het niet kon vinden! De ingezonden brieven onder het kopje ‘Uw mening’ vond ik ternauwernood terug naast ‘Meningen’.
Zijn krantenlezers dan zo met design bezig? Dat zij een lijntje tussen rubrieken missen dat is weggelaten?
Of zijn zij tussen de reageerders uitgepikt omdat juist zíj het wenselijke commentaar leveren?
Mijn commentaar is in ieder geval, jammer van al die nieuwe bekende columnisten, waar ik weinig mee heb, vreemd dat Sjaak Bral opeens de plek van de hoofdredacteur inneemt, terwijl hij toch echt Den Haag vertegenwoordigt. Maar bovenal niemand die iets met internet en de sociale media doet …
Je bent niet zomaar een friettent als je tijdens het Nederlands Filmfestival over de rode loper je entree mag maken.
Toch overkwam het de drie broers Gillisse, Martin, Paul en Nico (jr.) vier jaar geleden met de documentaire ‘Nico’s Snackbar’. De film haalde zelfs tijdens het Food Film Festival de universiteit van Oxford .
Dit en andere saillante details vertellen mij de broers tijdens het nuttigen van een prettig portie Nico’s Patatje Oorlog (voor niet ingewijden: met pindasaus, mayonaise en uitjes) voor zestig cent vandaag.
een rustig moment tijdens deze feestdag toont de vrolijke versiering van Nico’s Snackbar
Paul was volgens hem pas acht toen hij al mee ‘mocht’ helpen met aardappels hakken voor de friet. Toen was er nog geen sprake van kinderarbeid. Het was gewoon leuk, spelen in de zaak. ‘Vrijwillig verplicht’, noemt broer Nico het lachend.
een dag niet gelachen is een dag niet geleefd dat stralen de broers wel uit
De sociale instelling van Pa Nico was dat hij in de buurt zorgde dat er altijd wat te doen was, een soort voorloper van de winkeliersvereniging. Daarmee kweekte hij veel goodwill in de omgeving. Iedereen uit de buurt kwam bij Nico’s Snackbar op bezoek, als een soort clubhuis. Nico weet nog te vertellen dat er strippenkaarten voor buurtbewoners waren voor een goedkope maaltijd. Op een zeker moment had Nico’s Snackbar zelfs twaalf ijskarretjes rijden.
het zal de buurt niet ontgaan zijn dat Nico’s Snackbar wat te vieren heeft
Alle broers moesten van pa als ze in de zaak kwamen werken, zorgen dat ze een vak hadden geleerd voor het geval dat de zaken niet goed zouden gaan. Bakkersdiploma, ijsbereider en technische ambachtsschool etc. Handig, want als er wat met de machines was, konden ze dat zelf herstellen. Die ijsmachines op de Haagse Mart bijvoorbeeld liepen constant vast en dan kon dat snel worden verholpen.
Rode Loper
Het kostte zes jaar om de documentaire over 50 jaar Nico’s Snackbar te maken. Dus toen deze in 2011 in première ging: “Waren wij wat trots om over de rode loper het Nederlands Film Festival te bezoeken”, glundert broer Paul. Dat was echt een hoogtepunt van ons bestaan.
Nico’s Snackbar is niet zomaar een snackbar. Dat is wel duidelijk. Hier zit ook Sjaak Bral’s ‘Ome Ed’ wekelijks aan tafel, wijzend op de lege stoel naast mij. Maar ook Rinus Gerritsen van de Earring, komt uit deze buurt. En laatst nog cineast Paul Verhoeven die zijn vader na een première op de Laan van Nieuw Oost-Indië kwam bezoeken. Kwam hier ook nog even laat een patatje halen.
Of ik natuurlijk wel een portie patat wil, vraagt Martin, en welke smaak? Dat wordt een patatje ‘oorlog’ dat in een stenen bakje inclusief bestek en een servetje even later wordt opgediend. De drie broers laten een onvergetelijk vrolijke indruk bij mij achter. Een reden dat ik zeker binnenkort nog eens aanwip en hun bijzondere hamburger kom proeven.
