Op weg naar de beeldengalerij van Peter Struycken kruis ik een snel voort zwoegende directeur van Stroom – één kind duwend en het andere achterop – fietsend naar het IJspaleis. De beelden van het sokkelplan staan tot 3 oktober in miniatuur in het gelid in het Atrium.
Elk kunstwerk keurig omschreven met hun maker en zijn of haar gedachte erachter. Vandaag dus veertig in getal!
Ik zie de kunstwerken tot dan toe in een soort strugle for life. Er was zelfs een moment dat een overijverige wethouder het hele project in de loop der jaren wilde afblazen. Maar dan ken je de volhardendheid van Peter Struycken niet.
Juist in een tijd dat de Grote Marktstraat op de schop gaat naar een chique balzaal (!) met kroonluchters en marmeren plaveisels (hoe kom je erop?) doen om de zoveel tijd kunstenaars hun best met hun creaties de aandacht van het winkelend publiek af te leiden van de totale chaos van bouwwerken er omheen.
Sinds bijna een kwart eeuw zie ik de werken van het sokkelproject nu zoals Struycken het bedoeld heeft voor het eerst netjes op een rij staan. Helaas in miniatuur maar dan krijg je ook een goed overzicht van het plan zoals het bedoeld is:
Een strak en ritmisch lint van sculpturen dat een schakel vormt tussen architectuur, stedenbouw en beeldende kunst
Daar is de stichting Atrium (City Hall) ook voor bedoeld met de regelmatige tentoonstellingen in het IJspaleis. De directeur van het Haags Historisch (Museum) Marco van Baalen krijgt er niet genoeg van, zijn visie op kunst in openbare ruimte (“open lucht” zelfs) uit te leggen. Ik krijg er bijna een workshop gevoel bij maar dat is persoonlijk natuurlijk.
Voor de echte onthulling lopen wij naar buiten waar kunstwerken 39 en 40 in spierwit doek omhuld staan. Binnen wachten de miniatuurtjes geduldig op een miniatuur herhaling.
