Het is omdat ik zaterdagochtend brood haal bij bakker Segaar anders was de Antiek-, Brocante- en Curiosamarkt mij compleet ontgaan. Nergens was ook maar één aankondiging te vinden, alleen in ’t Lopend Vuurtje en DHC.
een complete kraam eenmalig verzameld met spullen om te zien wat het doet op deze Curiosamarkt
“Éénmalig” staan Gerri en haar man Eugene voor de complete uitstalling van potjes, sieraden, lijstjes, snuisterijen allemaal overgebleven uit de inboedel van haar overleden schoonmoeder. Geen tijdelijke verplaatsing van een winkelvoorraad maar alles wat zij gewoon eenmalig kwijt willen. Een bijzondere vrouw moet het geweest zijn.
Waar zie je nog een complete Meccanodoos of een fietslamp op olie? Een elektrische stofzuiger uit de fifties met draagband en aluminium hulpstukken. Ook de uitleg hoe deze gebruikt werden is voor Fons een plezier. Kijk zelf maar.
allemaal zelf bij elkaar gevlogen deze eindeloze rij KLM-huisjes
Als ik terugloop zie ik een kraampje met een eindeloze rij KLM-huisjes, allemaal “zelf bij elkaar gevlogen” verzekert Roger mij. Hij drinkt zelf niet maar vloog voor zijn werk vele keren de wereld rond met als aanzienlijk resultaat de eindeloze rij delftsblauwe huisjes, gevuld met alcohol. Proost!
1,6 Miljoen euro kost het om de historische Hofvijver met pontons en zand te degraderen tot Hofstrand. Je leest het goed. En dan moet het stadion nog gebouwd worden. Bovendien loopt de lemen bodem van de vijver het gevaar door pontons lek te slaan, waardoor deze leegloopt en de Hofvijver voorgoed ‘Hofstrand’ kan gaan heten.
Een kant en klaar beachvolleybalstadion met 300 veldjes en tribunes op ons Noorderstrand en de Beachclub op het Plein zijn voor ons stadsbestuur blijkbaar niet genoeg. De minachting voor de leefomgeving in de stad (omgehakte kastanjes Tournooiveld) en historisch erfgoed wordt voor het WK Beachvolleybal met ruim anderhalf miljoen euro nog eens bevestigd door een tijdelijk (twee weken!) strand op de Hofvijver. En voor de deelnemende sporters? Geen zilte zeewind door het haar maar de heerlijk vervuilde stadslucht. Wat wil je nog meer?
Twee en een half jaar is men er al over aan het steggelen hoe de historische Hofvijver voor twee weken kan worden gedegradeerd tot Hofstrand. Wat denken de Vrienden van de Hofvijver hier eigenlijk van? En wat gebeurt er met de Vijverberg?
In een tijd dat in Den Haag het gebruik van de Voedselbank spectaculair (34%!) is gestegen van 3600 naar 4800 huishoudens is het onbestaanbaar dat er zó laconiek met gemeenschapsgeld wordt omgesprongen.
Had ik mij nog zo voorgenomen géén aandacht te schenken aan het vrolijke kleurenfestijn Holi Phagwa 2015. Ik had immers al HP 2014 behoorlijk gespot?
Maar nieuwsgierig als ik ben, wil ik toch weten waar die luide muziek vandaan komt als ik bij Karwei mijn fiets op slot zet. Eerst maar even de cadeaukaart opmaken die ik ontving na mijn ongelukkige verfzending.
Dan is het tijd om de muziekbron te gaan ontdekken. En wat blijkt? Evenals vorig jaar staan bij het Wijkpark Transvaal opgewonden Hindoestanen, omstanders aan te moedigen zich toch vooral met kleuren te laten bepoederen.
MAM, weet jij nog wanneer ik voor het eerst een boterham met kaas gegeten heb?
En in MAM – Ontwikk zit zó’n lekker ritme in dat ik vanmorgen tijdens de OK tegen Marco zei:
als jij MAM toen in Amerika had uitgebracht dan was je nu binnen geweest.
Marco: “Zie beide video’s waarop ik meespeel. En ook de muziekencyclopedie. We hadden wel redelijk wat succes, maar nooit echt doorgebroken. Wel 200 cd’s in Amerika verkocht. Kleiner dan The Scene, The Nits etc. Wel veel tv en radio gedaan. En kleine “hitjes”.” “En Spinvis heeft diverse malen gezegd dat hij door MAM sterk beïnvloed is. Dat is ook te horen. We waren duidelijk wel pioniers op dat vlak en staan bekend als een eigenzinnige band. En het is voor mij ook wel een binnenkomer als ik vertel dat ik in MAM zat als gitarist en arrangeur.”
En zo is dat! Het nummer Maternité is gratis te downloaden. Maar luister hier ook vooral naar de laatste drie nummers van MAM (1985) onderweg naar 30 jaar later!
Je bent niet zomaar een friettent als je tijdens het Nederlands Filmfestival over de rode loper je entree mag maken.
Toch overkwam het de drie broers Gillisse, Martin, Paul en Nico (jr.) vier jaar geleden met de documentaire ‘Nico’s Snackbar’. De film haalde zelfs tijdens het Food Film Festival de universiteit van Oxford .
Dit en andere saillante details vertellen mij de broers tijdens het nuttigen van een prettig portie Nico’s Patatje Oorlog (voor niet ingewijden: met pindasaus, mayonaise en uitjes) voor zestig cent vandaag.
een rustig moment tijdens deze feestdag toont de vrolijke versiering van Nico’s Snackbar
Paul was volgens hem pas acht toen hij al mee ‘mocht’ helpen met aardappels hakken voor de friet. Toen was er nog geen sprake van kinderarbeid. Het was gewoon leuk, spelen in de zaak. ‘Vrijwillig verplicht’, noemt broer Nico het lachend.
een dag niet gelachen is een dag niet geleefd dat stralen de broers wel uit
De sociale instelling van Pa Nico was dat hij in de buurt zorgde dat er altijd wat te doen was, een soort voorloper van de winkeliersvereniging. Daarmee kweekte hij veel goodwill in de omgeving. Iedereen uit de buurt kwam bij Nico’s Snackbar op bezoek, als een soort clubhuis. Nico weet nog te vertellen dat er strippenkaarten voor buurtbewoners waren voor een goedkope maaltijd. Op een zeker moment had Nico’s Snackbar zelfs twaalf ijskarretjes rijden.
het zal de buurt niet ontgaan zijn dat Nico’s Snackbar wat te vieren heeft
Alle broers moesten van pa als ze in de zaak kwamen werken, zorgen dat ze een vak hadden geleerd voor het geval dat de zaken niet goed zouden gaan. Bakkersdiploma, ijsbereider en technische ambachtsschool etc. Handig, want als er wat met de machines was, konden ze dat zelf herstellen. Die ijsmachines op de Haagse Mart bijvoorbeeld liepen constant vast en dan kon dat snel worden verholpen.
Rode Loper
Het kostte zes jaar om de documentaire over 50 jaar Nico’s Snackbar te maken. Dus toen deze in 2011 in première ging: “Waren wij wat trots om over de rode loper het Nederlands Film Festival te bezoeken”, glundert broer Paul. Dat was echt een hoogtepunt van ons bestaan.
Nico’s Snackbar is niet zomaar een snackbar. Dat is wel duidelijk. Hier zit ook Sjaak Bral’s ‘Ome Ed’ wekelijks aan tafel, wijzend op de lege stoel naast mij. Maar ook Rinus Gerritsen van de Earring, komt uit deze buurt. En laatst nog cineast Paul Verhoeven die zijn vader na een première op de Laan van Nieuw Oost-Indië kwam bezoeken. Kwam hier ook nog even laat een patatje halen.
Of ik natuurlijk wel een portie patat wil, vraagt Martin, en welke smaak? Dat wordt een patatje ‘oorlog’ dat in een stenen bakje inclusief bestek en een servetje even later wordt opgediend. De drie broers laten een onvergetelijk vrolijke indruk bij mij achter. Een reden dat ik zeker binnenkort nog eens aanwip en hun bijzondere hamburger kom proeven.
allemaal zelf bij elkaar gevlogen deze eindeloze rij KLM-huisjes 
