In Frans’ paradijs tijdens de open garden party maakten wij al kennis met de vrolijke kunst van dochter Claudia. Soms denk je dan dat het een bevlieging is en dat aan die kunst langzaam een einde komt. Maar daar ga ik vanaf vandaag toch anders over denken nu ik haar eerste nieuwsbrief ontvang met daarin de aankondiging van een wekelijkse vlog.
Vloggen is in en bijna als vliegen rond de brij krijg je de meest onbenullige monologen in vlogs toegezonden. Maar niet bij Claudia Schmit. Zij heeft echt wat in haar mars en is op Rodos haar eerste aflevering gestart over de daar door haar gecreëerde kunst.
Purple Haze is haar eerste onderwerp van haar vlog
Zie voor jezelf of je wekelijks haar nieuws wilt ontvangen.
En oh ja, ter introductie is op al haar werk tijdelijk een prettig percentage korting van kracht. Ik wens Claudia veel inspiratie toe de komende tijd.
Eigenlijk gek om naar Amsterdam af te reizen voor een feestje op Internet. Helemaal als je weet dat de eerste internetverbinding van Nederland niet in Amsterdam maar in Den Haag was! Toch trekt het Blogbal 2015 dat zijn lustrum viert, drie Haagse bloggers, deze keer vooral om de verkiezing van de Blogger des Vaderlands.
Je wilt toch je stem uitbrengen op zo’n belangrijke benoeming en dat kan alleen maar op een papieren formulier. Je weet wel een door een bepaald procedé verkregen papierpulpsubstantie die gedroogd, beschreven kan worden met vulpen, ballpoint, potlood, viltstift en meer voor dit doel eeuwen terug ontwikkeld schrijfgerei. Ik gebruik het al jaren niet meer.
Het Blogbal is eenvoudigweg op te delen in de volgende elementen: de intake van bloggers all over Holland en de rest van de wereld, de opening van het Blogbal (eerste lustrum), de uitleg van het gebruik van de verkiezingsformulieren, de muzikale omlijsting, de tussenstand, het Afrikaans volksdansen, de telling en de prijsuitreiking en benoeming tot BDV 2015.
Altijd goed als je iemand uitnodigt die vertrouwd is met sociaalmaatschappelijke ontwikkelingen die een duwtje in de rug nodig hebben, zoals de vrouwenemancipatie dat kreeg in de vorige eeuw van feministe, voormalig politica en sociaal geografe Hedy d’Acona. Zij zegt zich zonder moeite te hebben losgerukt uit het veel minder in aanzien staande Boekenbal dat tegelijkertijd elders in Amsterdam plaats heeft. Zonder kennis van internet en er toch helemaal aan verknocht zijn, daar heb je Hedy voor! Haar toespraak is opgenomen in Nurksmagazine.
De kwajongens uit Den Haag van Blogbal 2014 werden al verwacht … (foto Edwin IJsman)
Maar dan is onze ‘C6 bob’ Guido de Happy Hotelier al flink door de fraaie Arti zaal aan het cruisen met adequate opnameapparatuur. Want zeg nou zelf, als OudZeikWijf je uitnodigt om plaatjes te schieten naar aanleiding van vorig jaar dan kóm je gewoon en doet je ding! Ook al brandt er op een zeker moment een partijtje armpjedrukken los die door haargewonnen wordt! Dat te kunnen melden is zo’n gevecht alleen al waard! Mede Haagspreker Edwin vindt dat dit écht niet kán en meldt zulks ook meteen digitaal.
Ton van Eck van Dagtaak wordt door Bas Taart hoe ‘vernederend’ met drie stokslagen tot Blogger des Vaderlands geslagen: goed voor duizend Pietermannen in de pocket. Die ziet meteen als eerste (dag)taak de Dictator des Vaderlands te slaan. En wie kan dat beter zijn dan Oud Zeik Wijf. Zonder haar zou dit hele festijn niet in Arti et Amicitiae tot stand zijn gekomen.
Het podiumpje stroomt zo aardig vol met de complete Blogger-Des-Vaderlands nominatie inclusief Blogbalorganisatie. En de bloggers er omheen? Die keuvelen heel wat weg over vroegâh en nu, maar kijken vooral uit naar de toekomst.
Terwijl ik aangenaam verrast ben over de voortvarendheid waarmee de Berlage banken op de hoeken van de Hofvijver worden vernieuwd, bedenk ik mij opeens de kleur van het architectonisch erfgoed van Berlage.
mooi afgewerkt hoor, maar is hier wel volgens het Berlage concept gewerkt?
Was dat niet standgroen in plaats van goudbruin? Een vraaggesprek met Jeroen die overigens uitmuntend werk levert, geeft geen helderheid.
de kleuren groen, wit en oranje zijn nog enigszins in het oude materiaal te herkennen
Hagazine van bijna tien jaar terug geeft een heel ander beeld te zien.
De banken bij de Berlage Kiosk tonen duidelijk andere kleuren maar zijn hier verdwenen
De kiosk was in combinatie met de rood-witte banken (design Piet Zwart) en prullenbakken (hier niet zichtbaar) op het Buitenhof een belangrijke toeristische trekpleister voor kenners op het gebied van de architectuur. Wat gaat de gemeente hieraan doen?
Goed dat ik af en toe ook eens naar een echte grote stad ga buiten Nederland. Afgelopen weekend kom ik erachter dat er een heuse World Zombie Day bestaat. In Villiers Street hartje Londen worden wij (on)aangenaam verrast door heftig geschreeuw.
doe nog eens effe eng voor de camera … ja, zo ongeveer whaaaaaa
Een mensenmenigte is samengestroomd voor de uitgang van The Arches waar een groepje weirdo’s de longen uit het lijf staat te schreeuwen.
de beitel in zijn hoofd blijkt deze zombie weinig last van te hebben
De meest waanzinnige creaturen verdringen elkaar om het langsstromende publiek angst aan te jagen.
Eerst denk ik nog dat het om een groepje fanatieke grimeurs gaat. Maar de enorme stoet die later over the Strand wandelt moet wel iets groters in de zin hebben. En dat klopt. Overal ter wereld is het World Zombie Day waar mensen plezier maken om er zo angstwekkend mogelijk uit te zien. En dat allemaal rond Halloween … Whaaaaaaaa!
Al vanaf haar eerste verschijning ben ik idolaat van Brigitte Bardot. Zie het als de heilige maagd Maria voor Rooms Katholieken, maar dan anders.
Een deel van de slaapkamermuur in het ouderlijk huis.
Mijn slaapkamermuur in de uitbouw aan de Van Bylandtstraat was van boven tot onder beplakt met foto’s van BB. Uit tijdschriften, kranten, affiches en prentbriefkaarten en alleen maar plaatjes. Ik sliep boven in het zeer hoge stapelbed en viel in slaap met de gedachte haar ooit te ontmoeten.
Kom er net achter dat precies de dagen dat wij in Nice zijn Brigitte Bardot de aandacht krijgt in Acropolis. Wachtend op de fraaie tram La Ligne Bleu zie ik tot mijn verbazing – het zal toch niet waar zijn – Brigitte Bardot in levende lijve met stok bij de halte staan. Zelfs Lida ziet een zekere gelijkenis maar daar is de vrouw in kwestie wel te jong voor. Tachtig is BB pas geworden en beslist met wat meer rimpels dan deze vrouw. Ik kan mij maar net inhouden om te vragen of zij het was. Had ik maar de folder van de filmclub aan haar getoond met een vraag, waar ik moest zijn.
wel zesentwintig films waarin Brigitte Bardot meespeelt en die ik kon zien als lid van de Ciné Club van Jean Douchet
Wel 26 films waarin Brigitte meespeelt. Zojuist lid geworden van de Ciné-Club van Jean Douchet en daardoor de film kunnen zien Babette s’en va-t-en Guerre, of wel ‘Babette werpt zich in de oorlog’. Toegangsprijs daardoor € 2 en lidmaatschap ook € 2.
En precies zoals verwacht van een film uit 1959 valt plotseling vlak na de titels het beeld weg. Geen geluid meer, pikdonkere zaal en dan floept het zaallicht aan. Filmbreuk!
Prachtig om mee te maken. Allemaal grijze bolletjes in de zaal en Jean Fouchet die redelijk voorin zit, neemt de gelegenheid te baat achteromkijkend nog meer filminformatie te verschaffen. Wel in rap Frans natuurlijk dat wij gelaten over ons heen laten komen. Een kwartier later is de film geplakt en kan Babette haar avontuur vervolgen.
