Some Things Perishable is een kortstondige presentatie van 4 uur waarin je eraan herinnerd wordt dat alles vergaat, verdwijnt en in het niets oplost; ook al laten we als mensen onze sporen na om te worden gevonden, gezien en overdacht.
Zo omschrijft samensteller Charlott Markus de finissage die zij vormgaf. Echt vrolijk is het dan ook niet geworden wat mij betreft. Maar ik moet toegeven dat ik nooit echt lang kunst op mij laat inwerken. Ik heb er het geduld niet voor. Zoals met alle gebeurtenissen waar je stil moet zijn en je geacht wordt wat de maker heeft bedoeld te ervaren. Ik ben meer van het kijken wat mij opvalt zonder de inleiding mee te maken.
Ik wist dan ook zeker dat het ‘officiële deel’ van deze avond in Nest voorbij was
Donderdag 1 mei is opening, tentoonstelling en feestelijke afsluiting in één. Radna Rumping verzorgt vanaf 23.00 uur finissage muziek, waarna om middernacht de deuren dichtgaan.
Dat heb ik dus ongeveer in het midden meegemaakt: even voor negenen binnen en om halftien weer buiten. Maar in die tussentijd kon ik een glimlach niet altijd onderdrukken. Zoals bij de doodskist ‘van’ Niels Albers die door een venster in de tentoonstelling is te zien, met de omschrijving ‘de doodkist van mijn oma’.
Daar word je in principe niet echt vrolijk van maar herinnert je wel even dat dit ook jouw moment eens kan worden
De stoel die irritant vóór de diapresentatie van Batia Suter staat. Goed dat ik niet zo impulsief ben in een tentoonstelling als buiten op straat, want mijn handen jeukten om de stoel uit de projectiestraal te halen.
wandelend door de druk bezochte Nestruimte, zie ik ook tussen de mensen door twee rottweilers op een Perzisch tapijt achter een hek die zich verrassend rustig gedragen. Logisch omdat deze dieren zijn opgezet.
