“Gaaf als ik kan zeggen dat ik zeventig ben en mij nog zó voel.”
Als gelovige in onverklaarbare zaken is dit toch weer een voorbeeld dat zo in het rijtje uitspraken past waar Lida en ik het vaak over hebben.
Je kunt het beter niet hardop zeggen want het tegenovergestelde ligt op de loer. “Dit is écht een goede wasmachine” bijvoorbeeld … Klop het af op echt hout of je eigen tanden dan kun je het nog voorkomen. De nieuwe wasmachine zit er inmiddels aan te komen.
Een hogere regie lijkt het aardse in de gaten te houden. Zodra je meldt dat iets goed gaat, volgt even later het tegenovergestelde. Die hogere macht zie ik vóór me zoals in sommige sf-films. Een controlecentrum met beeldschermen dat alle positieve signalen opvangt en daar meteen of even later negatieve maatregelen op neemt.
Het blijkt dus helemaal niet goed met mij te gaan. Terwijl ik minder dan wekelijks (immers 70!) mijn 10 kilometer vanuit huis naar het Zuiderstrand jog en daar uiterst tevreden van thuiskom, blijkt mijn interne leidingsysteem de nodige verbeteringen te moeten ondergaan. Kleppen vervangen en aorta repareren.
Ik weet niet wat ik hoor ook niet na een second opinion. Een inspanningenverbod en als de reparatie voltooid is, kan ik weer gewoon mijn joggingrondes van 10 kilometer hervatten.
Stel je voor dat ik gewoon weer kan gaan hardlopen? Maar wat deed ik tot nu dan?
Dus: LET OP JE WOORDEN!
Goed dat Sjaak Bral de website pleinenbzh.nl noemt in zijn column van vandaag in de ADHC. Je kan tot vrijdag 18 maart, morgen dus, je mening geven over de inrichting van pleinen in Bezuidenhout Oost.
Bral pleit voor een verlenging van de sluitingsdatum waarop je jouw mening kunt geven. En dat is niet verkeerd want ik weet als hevig geïnteresseerde surfende Hagenaar niet eens van het bestaan af van deze site.
En … bestaat die wel voor pleinen in míjn directe omgeving?
Waarom worden het Koningin Julianaplein, het Spuiplein en het Kerkplein eigenlijk niet op dezelfde vriendelijke manier als enquête aan bewoners aangeboden?
Als ik lees “geen U maar een L” moet ik steeds aan de grap van Karel Kanits denken. Zijn directeur vroeg eens aan hem: “Zeg Karel, wij kennen elkaar al tweeëneenhalf jaar. Waarom spreek jij mij nog altijd aan met U?” Waarop Karel zegt : “Omdat ik de L niet kan uitspreken …”
Ik moet er weer aan denken als ik vanochtend de column van Sjaak Bral lees over het KJ-plein, de uitgang van Den Haag Centraal en het entree van onze stad Den Haag. Wat de gemeenteraad allemaal aan het bekokstoven is, blijft voor de Hagenaar en Hagenees vaag. Want zelden of nooit heb ik een besluit van de Gemeenteraad gelezen waar de bewoners het mee eens zijn. De gemeenteraadsleden zitten daar toch namens de bewoners om de besluiten van de wethouders in de gaten te houden en daar iets aan te doen?
Niets van dit al merk ik al zolang ik Hagenaar ben. Goed, mijn website en nu ook blog en zelfs vlog (videoblog) Hagazine.nl ontlenen hun bestaansrecht hieraan, maar beter was dat dit niet nodig zou zijn. Daar heb ik mij, overigens met veel genoegen, bij neergelegd.
Nu weer het Koningin Julianaplein, het bijna constant open liggende gebied waar de bezoeker van Den Haag zijn eerste stappen op residentieel terrein zet. Want het grondgebied van de treinstations zelf behoort aan de Nederlandse Spoorwegen toe. Zodra de treinreiziger een stap op Haags grondgebied zet ziet hij rechts van hem een kakofonie – als dat in beeldtaal bestaat – van ijzer. Fietsenrekken kunstzinnig in een driehoek neergezet met op de hoeken een poging van plantenbakken met er omheen een bankje en scooters die namelijk niet in de rekken passen.
Voor de gehaaste treinreiziger die over het KJ-plein komt aanlopen is ook nog het bezwaar dat de perrons nog vele tientallen meters ver weg liggen en dat hij deze te voet moet afleggen. Hij zou het liefst het geheel, inclusief het stationsemplacement naar zich toe trekken vanaf het moment dat hij de P & R betreedt. Nee, eerst moet en zal hij het winderige KJ-plein moeten oversteken waar links van hem het eerder vermelde fietsenslagveld zichtbaar is met daarachter Nieuw Babylon. Gehaast als hij is zal hij in één rechte lijn naar zijn bekende perron lopen onderweg vele botsingen vermijdend met gehaaste reizigers in de tegenovergestelde richting.
Wat een verademing zou het zijn als je met peoplemovers op het juiste perron wordt afgezet. Het zou het KJ-plein ook meteen een kosmopolitisch aanzicht geven. Modern gericht op de toekomst …
Maar nee, dan de gedachten van onze geachte gemeenteraad. Zij kan het wel eens zijn met de L in plaats van het U-vormige gebouw, maar dan wel een L van 90 meter hoog!
Wat een visie. Alweer een windmaker in het Wijsmakertijdperk.
Wat niet uit de breedte komt van de U, moet uit de lengte komen van de L van 90 meter hoog …
Hoe zou het toch komen, dat ik dan aan die grap van Karel Kanits moet denken …?
De deurbel gaat. Meteen denk ik: Lida ligt nog te slapen …
Er staat een slanke man in een suède jack en zelfde kleur petje op. Hij kijkt mij allervriendelijkst aan en vraagt:
Wilt u nog vriend met God worden?
Ik zeg ik heb al een vriend.
Hoe heet die dan?
Jesus. En vorige keer heb ik aangegeven dat ik voor welk geloof dan ook niet aan de deur lastig gevallen wens te worden. Mijn vrouw lag boven nog te slapen. Die is nu vast wakker geworden.
Wilt u haar de hartelijke groeten van mij doen?!?
Daar zal zij blij mee zijn!
Zit ik net weer, komt Lida slaperig naar beneden met de vraag:
Wat hartstikke leuk dat de Laan van Meerdervoort in een master study Film and Photographic aan de Universiteit Leiden is opgenomen. En dat Lisa bij mij aanbelt om een opname uit ons raam te mogen maken.
Vijftien onderwerpen heeft zij te doen deze middag en daar heeft zij met de negen kilometer lange Laan van Meerdervoort wel voldoende keus aan. Als zij maar niet nog zo’n figuur als ik (interniek) tref, want dat gaat haar tijd kosten. In het filmpje dat ik van haar schiet kun je zien hoe haar feitelijke opdracht luidt die zij zelf mag invullen. Een bijzondere herinnering of belevenis die wij als bewoners van dit huis hebben als wij uit het raam kijken dat is haar persoonlijke invulling van het project. En dan is zij aan het juiste adres!
Ik had het al over de Jugendstilgevel waar ik al eerder aandacht aan gaf in Ons Den Haag, het nieuwsblad van de Vrienden van Den Haag. Maar zoals ik na haar kopje thee al voorspelde zou mij na haar vertrek nog iets beters te binnen schieten.
De meest spectaculaire herinnering gezien vanuit ons raam herinner ik mij nu, is wel de schietpartij en eerdere bommelding bij het Politiebureau en Brandweerpost Archimedesstraat. Maar die zijn sinds kort omgetoverd tot een vreedzaam Medisch Centrum Archimedes.
Een eerder interview gericht op ervaringen met de media had ik in 2009 met Ilse Ambachtsheer van de Erasmus Universiteit Rotterdam dat in Bodega de Posthoorn aan het Lange Voorhout plaats had .
