De aandacht voor de CPC 2017 (43ste editie) wordt in de AD Haagsche Courant aangewakkerd met een foto van Hans van der Vecht in militaire uitrusting, voor de 39ste keer (!). De opname is gemaakt in 2003 en is gewoon te zien op Hagazine.
Niks geen Privé bezit maar ongevraagd geplaatst door de redactie van AD Haagsche Courant. Het was een kleine moeite om de naam van het medium Hagazine erbij te zetten en de maker, ‘moi’ interniek in hoogst eigen persoon, te vermelden.
De rekening is onderweg. En graag de volgende keer wel de bron vermelden svp.
Luitenant Hans van der Vecht kwam ik jaren achtereen in de City-Pier-City tegen in zijn opvallende camouflagepak. Als een van de weinige deelnemende reporters, maakte ik onderweg korte interviews met foto en liep toch nog gunstige tijden.
Ook hier in 2002 sprak ik met Hans van der Vecht op zijn ‘zwarte kistjes’
Dacht ik eens slim te zijn door mij op de 10 kilometer CPC 2012 achteraan te laten indelen. Dan kon ik het lekker op mijn gemakje doen. Maar dan moet ik natuurlijk wel rekening houden met al die anderen die voor de achterste locatie hebben gekozen. Bovendien moet ik natuurlijk als ik al op het nippertje ben altijd voorkomen dat ik met mijn fiets in de buitenste ring beland als er nog lopers van de 5 kilometer binnen moeten komen. Want juist de binnenste ring afgezet met stevige hekken en vastberaden militairen is het gebied waar ik over een paar minuten omgekleed moet zijn en mij dan nog naar de start moet begeven.
Een voordeel, de 10 en de halve marathon hebben vanwege de enorme opkomst van ruim 33.000 lopers aparte shifts in de start. En ik mag mij in de laatste shift van de Dunea 10 km. 2012 verheugen. Maar dan moet ik daar wel klaar staan!
Dat kan ik maar nauwelijks duidelijk maken aan de vriendelijke doch strenge Jan Soldaat die opgedragen heeft gekregen dat hij pas de hekken bij de oversteek naar de Boorlaan mag loskoppelen als de laatste lopers gevolgd door motoragenten zijn gepasseerd. En of ik die al had zien passeren? Nee dus. En al is mijn fietsje nog zo licht het valt onherroepelijk op als ik daar mijn atb over het hek zet. Want de andere wachtenden met mij kijken ook niet vrolijk …
En ja hoor ik mag erdoor en moet mij toch nog wel inhouden om niet bruusk tegen voetgangers aan te komen. Ik had tenslotte al op de hoek van de Mauritskade een geparkeerde fiets tegen een paal in mijn haast omver getrokken. En ik had echt geen tijd om die even overend te zetten. Dus als mijn twee wielen net het losgetrokken hek zijn gepasseerd, spring ik op mijn fiets richting Boorlaan … Dan heb ik de plattegrond toch niet goed gelezen want ik bevind mij op de fiets, nog vóór de laatste finisher met daarachter, jawel agenten op mountainbikes. Hoe ik hier terecht ben gekomen, is de eerste vraag. Wie heeft dat gezegd? Of ik maar even aan de kant wil gaan staan! Gelukkig gaat dit om seconden. Want even daarna gaan ook de hekken van de oversteekplaats van de Boorlaan los en ik verdwijn in de massa van gespannen mensen die ergens op tijd moeten zijn waarvan ik de meest gespannen loper die nog zijn fiets kwijt moet, zich om moet kleden en zijn rugtas nog moet afgeven …
Om een lang verhaal kort (..) te maken, hoor ik het startschot al terwijl ik de opening van de herenomkleedtent nog zoek. Gelukkig is het de eerste shift van halfeen die nu vertrekt. Een laatblijver van de vijf kilometer praat mij in de inmiddels lege omkleedkathedraal nog moed in door te zeggen: ‘Dat haal je nooit meer op tijd …’ Let wel: dan moet ik mijn rugzak met label nog afgeven aan het loket met de overeenkomende nummering. Die ligt natuurlijk zoals de vriendelijke vrijwilligster mij zegt, een halve marathon terug. De verste tent met puntdak is de plek waar de 10 kilometerlopers hun rugzak met label mogen afgeven. Prima geregeld overigens. Mijn fiets heb ik dan al in de buurt van de militaire voertuigen aan een hek vastgezet, want een (beter) bewaakte plek kon ik niet vinden …
Met mijn hoofd al in het zweet kom ik na enkele modderpoelen (overigens prima drooggetrokken) en een feestende meute van ouders die hun kind weer terug hebben gevonden na de Ernst en Bobbie loop, op mijn laatste plaats in het startblok aan. De lopers voorin zijn al vertrokken dus ik kan gerust mijn veters opnieuw vastmaken zonder achteropkomende lopers te hinderen. Wat een feest.
Ik schat dat mijn vertrektijd, als ik onder de startklok doorloop, ruim kwart voor een is. Misschien is die tijd nog terug te vinden in mijn videobeelden. Deze zijn als ‘raw’ bestanden terug te vinden op mijn Hagazine videokanaal.
Niet vooruit te branden zijn die laatste lopers al aan de start. En zij vormen ook zo’n pact! Als de twee stromen samenkomen ter hoogte van het Provinciehuis, komt er wat lucht om wat sneller te wandelen, zeg maar. Als wij de Javabrug overgaan, de Javastraat in, geeft het mij weer een fijn gevoel, mee te doen met deze (38ste) City-Pier-City.
De grappige ontmoetingen zijn in deze run wat minder, maar voldoende om er aandacht aan te schenken.
En mijn kleinzoon Lucas lijkt in de armen van zijn vader naast filmende moeder Mariette zijn eigen oPaNiek niet eens te herkennen met die stoere zonnebril op. Buiten mijn jarige Lida en Roel (fotograaf Hofstijl) eigenlijk maar weinig bekenden gezien. Wel lopers in bedrijfsshirts met opdrukken die een grappige opmerking verdienden. Bijvoorbeeld ‘Hup Cor’ op het zwarte shirt met de roze opdruk. En als je dat dan roept en vraagt of hij zo heet dan blijkt Cor geen Cor te heten maar het shirt van zijn zoon aan te hebben.
Dan de dames ‘Dräger’ die op de vraag of zij wat zuurstof voor mij hebben, beginnen te lachen. Hun bedrijf doet ook in zuurstof maar zij blijken het niet bij zich en ook niet nodig te hebben zoals ze erom lachen.
En van TV West had ik gelezen dat zij live aanwezig waren. Dus als ik aan een van de lopers in het bekende RTVWest-hesje vraag waar zij de camera heeft, antwoordt zij: ‘Nee’, maar voegt er snel aantoe dat er wel live reportages worden gemaakt. Maar of dat ook lopend gebeurt? Later zie ik een radioman van West wat rondlopen aan de start van de halve marathon. Maar die loopt niet mee.
