Ook wel eens een presentatie in Zaal 3 van Theater aan het Spui meegemaakt? Altijd dynamisch en bijzonder. Soms zelfs geheel in het duister. Dan is het maar de vraag of je de goeie kant uitkijkt wanneer er wél iets te zien is.
De locatie van Zaal 3 zelf blijkt nu ook een raadsel. Wellicht is het modern bedoeld. Als je naar Zaal 3 van het Theater aan het Spui gaat, moet je in de De Constant Rebecquestraat zijn!?! Echt waar? Ja, echt waar!
het staat er echt Zaal 3 van Theater aan het Spui ligt 10 minuten fietsen vanaf het Theater aan het Spui …
Zaal 3 van het Spuitheater is zowel aan het Spui als aan het De Constant Rebecqueplein te vinden!
Hoe moeilijk kun je het jezelf en je publiek maken?
Het is veel leuker per ongeluk met iemand in gesprek te komen dan dat alles verloopt zoals gepland.
Zo ben ik eigenlijk op zoek naar de dance experiance op ’t Gras van de Buren en weer twee dagen te vroeg voor het leggen van de Gulden Klinker aldaar.
Maar er is méér volgens de persoon die in een van de minituintjes aan het klussen is. Hij verwijst mij naar de overkant van het geslaagde ”t Gras van’-project te weten de poort naar Nest van de DCR.
er gebeurt iets met je als je de poort van DCR passeert
Het aantal fietsen in de overdekte poort met het kleurrijke lichtobject doen vermoeden dat hier wel iets aan de hand moet zijn. Doch niets van de happenings die ik verwacht. Wél zie ik aan het einde van de doorloop achter glas iemand in een T-shirt met een lasbril op in gesprek.
Willem Marijs maakt al vanaf zijn zeventiende kunstobjecten met licht
Het is de maker blijkt later, van het lichtobject in de poort: Willem Marijs. Typisch een man uit de school van Karel Appel, ‘ik rotzooi maar wat an’. Vrolijk, open geïnteresseerd maar bovenal creatief.
Het is zijn atelier of werkplaats waar we nu in staan. Hij verontschuldigt zich voor zijn lijkt wel design oud-rose lasbril op zijn hoofd want zijn ‘eigen’ uitgeleende brilletje heeft hij nog niet terug. Ook, dat hij in zijn werk outfit staat en niet een colbertje aanheeft. Ik weet niet of hij mij dolt, maar ik laat hem weten daar juist van te houden. Niet eerst haren kammen, jasje aan en gaan zitten, klaar voor een interview. Dat wordt volgens mij dan helemaal niks. En aan zijn gezicht te zien is hij het daar volledig mee eens.
een overzicht van de ‘lichtfabriek’ van Willem Marijs
Wat een troep is het hier. Overal snoeren, stekkers, vreemde antennes met TL-balken antieke apparaten en een stoel met een bijna klaar gelast frame ervoor waaraan de kunstenaar werkt.
“Wat doe je?”, is de bijna ultieme vraag die kleindochter Noor van twee mij altijd stelt en dat werkt hier ook.
met bijna kinderlijk genoegen regelt de kunstenaar zijn lichtobjecten in voor het beste geluidsresultaat
Eerst kijkt Willem met een blik van: dat is toch duidelijk, maar ziet dan aan mij dat enige uitleg hier geen kwaad kan. Het staat allemaal niet opgesteld zoals het moet (..) maar om een indruk te geven zoekt hij wat aanknopingspunten tussen stekkers en dozen. En plots flitsen de TL-kruisen, -cirkels en -ruiten aan. Nóg een aansluiting en de installatie wordt mij geheel duidelijk. Het licht resoneert oorverdovend in regelbare sterktes op een P.A.-Systeem. Van diepe bassen tot snerpend hoog. Marijs schuift met bijna kinderlijk genoegen aan de regelaars met de gewenste effecten. De stapel lichtbuizen zien er uitgeschakeld normaal uit, maar met de stroom erop kleuren ze van roze, geel naar paars violet. Hoe dat kan? Ja … dat is het geheim van de (licht)smid.
Vanaf zijn zeventiende doet Marijs dit werk al en kan hiermee in zijn levensonderhoud voorzien. Het frame moet vandaag nog klaar, zijn mobieltje met een wel heel bijzonder akoestisch signaal gaat regelmatig af. Één keer móét hij wel even opnemen om te vertellen dat er toch echt “zes punten met een tien volt uitgang” op zitten?!?
Film
Niet alleen gekleurd TL-licht en geluid interesseren Willem Marijs. Hij vertelt ook actief te zijn met film. Super-B en stichting Ruimtevaart dat nu nog op de Loosduinseweg zit maar naar de Brouwersgracht verhuist in verband met sloop. Maar daarover later meer.
De bezoekers van de DCR ateliers moeten het hebben ervaren: als je het kleurrijke lichtobject passeert raak je in de ban van wat erachter ligt.
De spontane ontmoeting met lichtkunstenaar Willem Marijs is voor Hagazine en haar bezoekers een bron van onschatbare informatie. Let maar eens op.
Het verbouwen van groenten in de tuin van ’t Gras van de Buren lukt de moestuinhouders heel erg goed.
proletarisch winkelen is ook in de buurttuin aan de gang
De rode tomaten en aardbeien, courgettes en pompoenen zien er echter zo lekker uit dat er regelmatig iets wordt ontvreemd. Binnenkort zullen bordjes aangeven dat de tuintjes van buurtbewoners zijn.
Dit groene educatieve en innovatieve project is genomineerd voor de Gulden Klinker. En daar hoort een feestje bij. Binnenkort ook Cinema in ’t Gras etc.
Toch maar goed dat ik dat braakliggende stukje grond PermaDriehoek doopte en op Hagazine te kijk zette. Want nu is datzelfde stukje ergernis veranderd in een gewild bewonersproject.
ondanks het druilerige weer toonden buurtbewoners en geïnteresseerden hun belangstelling
Mensen zouden wat meer bewust naar hun omgeving moeten kijken en proberen te zien wat door eigen inspanning beter kan. Een goed voorbeeld – en er volgen er méér – is ’t Gras van de Buren dat zaterdagmiddag officieel werd opengeknipt. Geen bouwhekken meer rond dat stukje braakliggend terrein op de hoek van de Jozef Ledelstraat en de De Constant Rebecquestraat tegenover de DCR. Andries Micke en Marcel Jansen van groene gronden zijn maar wat trots op dit stukje groen design met een educatief karakter. Zo moeten de wethouder Ingrid van Engelshoven en de vertegenwoordiger van Staedion ook hebben gedacht toen zij in de regen dit innovatieve groenproject luister kwamen bijzetten. Het goud dat beiden van de openingsschaar tijdens de openingshandeling overhielden was symbolisch te noemen. Immers individuele energie van de buurtbewoner/eigenaars van de uitgegeven groenpercelen zijn het goud van de toekomst en van groot belang voor het welslagen van dit groenproject.
vrolijke uitgifte van de veertig groenpercelen van ’t gras van de buren …
De groenpercelen werden op komische wijze verloot onder de ingeschreven bewoners die allen op de openbare uitgifte waren afgekomen.
Zaal 3 van DCR
Ik had ook beter naar het programma moeten kijken. Nu viel ik met mijn nieuwsneus in het overigens prima klinkende, maar vooral enthousiaste buurtkoor Pepperoni in de foyer van Zaal 3 van DCR aan de overkant.
wethouder Ingrid van Engelshoven weet de buurtbewoners met haar toespraak op te vrolijken
het lijkt alsof de gadget van Andries Micke het zonlicht aan en uit kan zetten …
Het weer viel wel tegen maar er gebeurde bijna een wonder toen Andries Micke aan wethouder Ingrid van Engelshoven zijn innovatieve gadget op zonne-energie uitlegde waarmee het echt leek alsof hij daarmee de zon aan en uit kon zetten.
En zo kon het gebeuren dat ik als niet-Pepperoni koorlid sta mee te zingen onder de partytent tijdens de officiële start van het Gras van de Buren.
c
Ook elders in de stad , volgen tijdelijke educatieve groenprojecten en moestuinen op braakliggend bouwterrein zoals hier het Spinozahof in de Repelaerstraat
Some Things Perishable is een kortstondige presentatie van 4 uur waarin je eraan herinnerd wordt dat alles vergaat, verdwijnt en in het niets oplost; ook al laten we als mensen onze sporen na om te worden gevonden, gezien en overdacht.
Zo omschrijft samensteller Charlott Markus de finissage die zij vormgaf. Echt vrolijk is het dan ook niet geworden wat mij betreft. Maar ik moet toegeven dat ik nooit echt lang kunst op mij laat inwerken. Ik heb er het geduld niet voor. Zoals met alle gebeurtenissen waar je stil moet zijn en je geacht wordt wat de maker heeft bedoeld te ervaren. Ik ben meer van het kijken wat mij opvalt zonder de inleiding mee te maken.
Ik wist dan ook zeker dat het ‘officiële deel’ van deze avond in Nest voorbij was
Donderdag 1 mei is opening, tentoonstelling en feestelijke afsluiting in één. Radna Rumping verzorgt vanaf 23.00 uur finissage muziek, waarna om middernacht de deuren dichtgaan.
Dat heb ik dus ongeveer in het midden meegemaakt: even voor negenen binnen en om halftien weer buiten. Maar in die tussentijd kon ik een glimlach niet altijd onderdrukken. Zoals bij de doodskist ‘van’ Niels Albers die door een venster in de tentoonstelling is te zien, met de omschrijving ‘de doodkist van mijn oma’.
Daar word je in principe niet echt vrolijk van maar herinnert je wel even dat dit ook jouw moment eens kan worden
De stoel die irritant vóór de diapresentatie van Batia Suter staat. Goed dat ik niet zo impulsief ben in een tentoonstelling als buiten op straat, want mijn handen jeukten om de stoel uit de projectiestraal te halen.
wandelend door de druk bezochte Nestruimte, zie ik ook tussen de mensen door twee rottweilers op een Perzisch tapijt achter een hek die zich verrassend rustig gedragen. Logisch omdat deze dieren zijn opgezet.
