Tag: deurbel

Categorieën
nieuws

Geen geduld meer ..

De deurbel gaat: “Doe jij open of ik?” Ondertussen loop ik naar de voordeur terwijl vrouwlief meldt dat er een man met een karretje voor de deur staat. Reden te meer om naar de voordeur te lopen. Ik doe deze open en zie niemand staan. Ik kijk naar rechts en zie drie huizen verder de man met het karretje aanbellen. Ik roep: “Hallo, HALLO!” En bij de tweede hallo kijkt hij mijn kant op.

Ondertussen passeert een donkere man lopend met fiets mijn kant op. Hij kijkt mij lachend aan in de veronderstelling dat ik tegen hem zo vriendelijk ‘hallo, hallo’ roep. Ik leg hem uit dat de mensen geen geduld meer hebben, kijkend naar de grijze man met het karretje die nu naar mij terugloopt.

“Wat nou, geen geduld ..? Je brievenbus is te klein!”

Daar heeft hij volkomen gelijk in, maar ik weiger mijn fraaie hardstenen brievenbus net zoals mijn buurman met een diamantschijf uit te frezen tot het nieuwe standaard formaat. Want daardoor kan iedereen vanaf de straat de brievenbus ook weer legen.

Categorieën
stadsflitsen

Rutte niet thuis …

Duizenden bezoekers van het Grondwetfestival namen de moeite naar het Catshuis te gaan dat voor deze gelegenheid van 10:00 tot 15:00 uur (!) voor het publiek opengesteld was. Toen ik er kwart voor vier (!) aankwam was de noordelijke ingang al gesloten.

20140330-124001.jpg

er brandde wel een lichtje achter de deurbel van het Catshuis maar minister president Rutte was niet thuis

Het openstellen van het Catshuis waar enkele dagen ervoor nog de wereldleiders van de G 7 met Barack Obama als absolute middelpunt aan de ronde tafel had gezeten was een gouden greep van de organisatie.
Van de huidige beveiligingsmensen vernam ik dat de druk van bezoekers vandaag zo groot was geweest dat de stroom mensen tot tweemaal toe moest worden afgebroken.

20140330-130047.jpg

een zeldzaam moment dat deze opname vandaag van het Catshuis kon worden gemaakt

De interesse voor het Catshuis was beslist minder geweest als bekend was dat er geen foto’s of filmopnamen mochten worden gemaakt. Hiervoor was bij de westelijke ingang de mogelijkheid om tassen en camera’s achter te laten waarvoor je een ticket ontving voor teruggave.

Enkele vragen die ik aan mijn medebezoekers stelde waren: hoe houd je die kunstig (niet mijn smaak) beklede muren in de Heerenkamer schoon? Antwoord: stofzuigen met de motor op de laagste stand anders zuig je de stroken wandbekleding op. Een vluchtige reukcontrole aan de wand wijst uit dat er niet gerookt werd in de Heerenkamer.
Is het niet extra brandgevaarlijk al die wandkleden aan de muur?
Hoe is dat laminaat (..) gelegd aan het plafond van de Damessalon?
Uiteraard hield ik mijn camera’s op mijn lijf maar hield mij wel aan de afspraak!
Aan de noorderingang wond ik mij nog op dat deze ‘zo vroeg’ werd afgesloten, terwijl de controlepost aan de westeringang zo vriendelijk was mij na drieën (de officiële sluitingstijd) zonder problemen door te laten.

Wereldvrede …

Zaterdag om half elf ’s ochtends wordt er gebeld. Als ik de voorhal inloop zie ik door het gewapend glas van de voordeur een paar silhouetten bewegen en hoor wat gepraat. Duidelijk niet de post die meestal later en zelden met meer komt. Het is een gezinnetje neem ik aan, waarvan de vrouw het woord voert. Één blik zegt mij al voldoende iemand die mij komt waarschuwen voor het enorme leed dat er op de wereld is en of ik daarover met haar wil praten.

Dus ik zeg tegen haar: ‘Mevrouw, ik woon hier al meer dan dertig jaar en heb hier op de voor ons meest ongelukkige tijdstippen dit soort wereldomvattende vraagstukken voorgelegd gekregen. Ik ben katholiek opgevoed en houd niet van papier. Dus nee, mevrouw ik ben niet geïnteresseerd. Begrijpt u niet dat u op deze zaterdagochtend niet echt PR loopt te bedrijven voor uw goedbedoelde actie? Vindt u dat een goed voorbeeld voor uw kind dat hier met grote ogen getuige van is? De volgende deurbel die u gaat indrukken is van een ouder echtpaar waarvan de vrouw MS heeft en op de eerste etage woont. Die moeten op uw gebel, waarop het uiterst waakzame hondje beslist zal aanslaan, open gaan doen om waarschijnlijk dezelfde verdediging op te bouwen als ik zojuist deed. Wat denkt u hiermee te bereiken? Wereldvrede? Een nieuwe bekeerling? Dus nee mevrouw, niet geïnteresseerd. Maar mag ik u wat vragen? Mag ik uw adres weten?’

De vrouw, ietwat uit het veld geslagen, reageert met: ‘Mijn adres, waarom?’

‘Dan kan ik ook eens bij u aanbellen op een ongelukkig moment van de dag.’

‘Maar dan zijn wij allang wakker. Het is zaterdagmorgen halfelf en de zon schijnt …’

‘Ik zeg ook niet dat ik op dit tijdstip bij u aan kom bellen want dan staat u vast op een ander adres uw boodschap te verkondigen. Nee, ik zou graag bij u aan willen bellen op een tijdstip dat het mij uitkomt. Dan denk ik aan een tijdstip in de avond dat uw kind net slaapt. Wat denkt u daarvan?’

Het kind heeft inmiddels door dat het niet meer zo vriendelijk toegaat en zegt mij alvast gedag terwijl de partner (?) die tot op dat moment nog niets heeft gezegd er een beetje sullig lachend bij blijft staan.
‘Mag ik u dan toch dit aanbieden om te lezen?’
En opnieuw krijg ik het in fullcolour en diepdruk dus in enorme oplagen gedrukte Ontwaak overhandigd …
… de eerste vraag: Wat kan ik doen tegen zoveel agressie in de wereld?

Inderdaad mevrouw: Ontwaak!

Niek