“Net zat er nog een mobiele telefoon aan”, vertelt het knaapje enthousiast op de Suezkadebrug. Een touw met een sterke magneet eraan is voldoende om ijzerhoudende spullen naar boven te halen. De kracht waarmee je de buit binnenhaalt bepaalt of het de kant haalt.
Het touw en enkele (giet)ijzeren schatten uit het verleden … Zal het mobieltje zich nog laten zien?
De zwarte ijzeren voorwerpen lijken op het eerste gezicht op hondenpoep maar bij nadere bestudering kan het weleens gietijzer uit vervlogen tijden zijn. De oudere met de hond vindt mij maar een bemoeial en daar heeft hij gelijk in.
Vandaag rijd ik met mijn dochter langs het Nilmij-gebouw op de hoek Conradkade en de President Kennedylaan. Wij weten niet beter dan dat deze troosteloze aanblik van een flatgebouw op de nominatie staat te worden afgebroken.
En toch verbaast het ons dat de situatie zo snel kan wijzigen. Kijk nog maar even goed naar de hoogte van de huidige bebouwing want de nieuwbouw is straks sinds oud-wethouder Norder de lat wat hoger heeft gelegd geen 35 meter meer maar liefst 50 meter! Bezonningsplannen moeten omwonenden overtuigen dat zij geen zonnestraaltje te kort komen.
Als je zelf in het Scheveningse Bunkermuseum hebt rondgelopen ben je direct overtuigd dat het uniek is en dat het moet blijven. De afgeschermde slaapkooien geven een goede indruk hoe de manschappen moesten leven tijdens de Duitse overheersing.
Het museum dat volledig draait op vrijwilligers maakt deel uit van de Stichting Bunkermuseum Den Haag en blijkt een autoriteit op haar gebied. Andere (Haagse) musea maken graag gebruik van de kennis en materialen als er bovengronds iets moet worden toegelicht over leven en werken tijdens de Duitse bezetting.
Wanneer je bijvoorbeeld in de tentoonstellingsruimte van het Museon de periode van de Atlantikwall probeert te ervaren zie je veel voorwerpen die door het Bunkermuseum zijn uitgeleend. Wat dan meteen opvalt is het gemis van het ‘bunkergevoel’, afdalen naar de nauwe kille ruimtes die bunkers nu eenmaal eigen zijn. Het is niet mogelijk om de sfeer van de authentieke bunker in een expositie op te roepen. Voor die spannende ervaring moet je écht in de bunker zelf zijn. Reden voldoende om het oorspronkelijke Bunkermuseum te laten voortbestaan.
Het is omdat ik zaterdagochtend brood haal bij bakker Segaar anders was de Antiek-, Brocante- en Curiosamarkt mij compleet ontgaan. Nergens was ook maar één aankondiging te vinden, alleen in ’t Lopend Vuurtje en DHC.
een complete kraam eenmalig verzameld met spullen om te zien wat het doet op deze Curiosamarkt
“Éénmalig” staan Gerri en haar man Eugene voor de complete uitstalling van potjes, sieraden, lijstjes, snuisterijen allemaal overgebleven uit de inboedel van haar overleden schoonmoeder. Geen tijdelijke verplaatsing van een winkelvoorraad maar alles wat zij gewoon eenmalig kwijt willen. Een bijzondere vrouw moet het geweest zijn.
Waar zie je nog een complete Meccanodoos of een fietslamp op olie? Een elektrische stofzuiger uit de fifties met draagband en aluminium hulpstukken. Ook de uitleg hoe deze gebruikt werden is voor Fons een plezier. Kijk zelf maar.
allemaal zelf bij elkaar gevlogen deze eindeloze rij KLM-huisjes
Als ik terugloop zie ik een kraampje met een eindeloze rij KLM-huisjes, allemaal “zelf bij elkaar gevlogen” verzekert Roger mij. Hij drinkt zelf niet maar vloog voor zijn werk vele keren de wereld rond met als aanzienlijk resultaat de eindeloze rij delftsblauwe huisjes, gevuld met alcohol. Proost!
De deurbel gaat. Meteen denk ik: Lida ligt nog te slapen …
Er staat een slanke man in een suède jack en zelfde kleur petje op. Hij kijkt mij allervriendelijkst aan en vraagt:
Wilt u nog vriend met God worden?
Ik zeg ik heb al een vriend.
Hoe heet die dan?
Jesus. En vorige keer heb ik aangegeven dat ik voor welk geloof dan ook niet aan de deur lastig gevallen wens te worden. Mijn vrouw lag boven nog te slapen. Die is nu vast wakker geworden.
Wilt u haar de hartelijke groeten van mij doen?!?
Daar zal zij blij mee zijn!
Zit ik net weer, komt Lida slaperig naar beneden met de vraag:
