sinds 1996
Ik zit met Lucas op de bank en probeer hem uit te leggen dat opa een website heeft en hoe hij die op zijn iPad kan zien.
Denker Lucas (7) vraagt:
“Opa, waar komt elektriciteit eigenlijk vandaan?”
“Wil je dat zien? Kom op dan lopen we naar de brug. Want daar kan je de fabriek zien …”
Journaal uit – verstand aan! Stickers met deze opdruk kom ik steeds vaker tegen. Meestal op de mast van verkeerslichten; een goed gekozen plek omdat de verkeersgebruiker hier dikwijls moet stoppen.
Echter in het nieuwe perkje aan het Sterfietspad nabij de Groot-Hertoginnebrug kwam ik dit uiterst kleine maar hierdoor niet minder opvallende waarschuwingsbordje tegen.
Duidelijk van de hand van een particulier maar met welk doel?
“Net zat er nog een mobiele telefoon aan”, vertelt het knaapje enthousiast op de Suezkadebrug. Een touw met een sterke magneet eraan is voldoende om ijzerhoudende spullen naar boven te halen. De kracht waarmee je de buit binnenhaalt bepaalt of het de kant haalt.
Het touw en enkele (giet)ijzeren schatten uit het verleden … Zal het mobieltje zich nog laten zien?
De zwarte ijzeren voorwerpen lijken op het eerste gezicht op hondenpoep maar bij nadere bestudering kan het weleens gietijzer uit vervlogen tijden zijn. De oudere met de hond vindt mij maar een bemoeial en daar heeft hij gelijk in.
Alles wat je doet, heb je normaal gesproken tevoren of al eerder beredeneerd of afgewogen. Althans bij mij is dat zo. Zal ik níet of zal ik wél; nú of net iets later … Je zou er moe van worden. Het is alleen zo moeilijk te herkennen wanneer je iets doet dat je niet eerder hebt afgewogen.
Ik denk dat ik enkele momenten inmiddels al heb leren herkennen. Bijvoorbeeld het nemen van een glas melk. De hoeveelheid melk die ik neem, laat ik afhangen van het formaat drinkglas dat voor het grijpen staat. Voelt dat goed dan calculeren mijn hersenen voor mij in dat ik de juiste hoeveelheid melk ga drinken die goed voor mij is.
Op het moment dat je dingen gaat afwegen of beredeneren dan slaat de twijfel toe. Dat heb je vaak bij multiple choice vragen. De antwoorden waartussen je kunt kiezen hebben zoveel aspecten in zich dat je niet meer weet waar je het zoeken moet.
Ik heb dan nog een extra manko dat ik de vraag op een unieke manier interpreteer. Niemand die mijn uitleg van de vraag in de verste verte óók had. Maar daarover een andere keer meer.
Vóórdat je gaat nadenken heb je ongemerkt de juiste keuze al bepaald. Dat doen je ogen, als enige uitwendige organen van de hersenen. Die zijn er tezamen al uit. Nu kun je de boel alleen nog maar verstoren door te gaan nadenken.
Dat overkomt menigeen tijdens het afleggen van een examen. (De trukendoos van het CBR rijexamen niet meegerekend!)
Door in het dagelijks leven op deze manier te kijken, blijken dingen om je heen steeds meer in elkaars verlengde te liggen of in elkaar over te vloeien.
(wordt vervolgd)
Naschrift: dit stukje wilde ik nog helemaal niet publiceren, maar ik klikte (per ongeluk?) ‘publiceer’ aan. Dus dan moest het blijkbaar zo zijn …
Zie ook
Politie koppelt niet terug naar slachtoffer, kopte de ADHC onlangs. Dat klopt, denkend aan mijn Open Deurcontact met een SUV van een paar jaar geleden. Ik heb het erover met Myrthe (als ik het goed schrijf) die mij zojuist nog onbekend als een pijl voorbij schoot in haar flashy wielrenoutfit en nu stopt voor het verkeerslicht Laan van Meerdervoort, Tasmanstraat.
Voorbeeldgedrag
Het ergert ‘ons’ dat wij keurig staan te wachten en een vrouw op een elektrische fiets, even stopt en ‘als het kan’ meteen weer doorfietst.
“Goed dat er geen kinderen bijstaan”, opper ik. “Zo gebeuren dus de meeste ongelukken”, zegt Myrthe. Het licht springt weer op groen en wèg is zij alweer. Fietshelm, zonnebril, legging, enkels bloot waaronder wielrenschoentjes en blootshands.
Goede zorg door ambulancepersoneel daar in 2008
Nee dan ik met pet en zonnenbril op, handschoenen aan en een broekklem rechts: ik word oud. Nog geen stoplicht verder Zoutmanstraat vervolgen we ons gesprek en nu rijden we verder al kletsend over háár crash waar zij een gebroken schouder van opliep. Zij is op weg naar haar fysio in Leiden. Ter hoogte van de Parkstraat geeft zij het op om door te rijden en zo kan het dat zij mij uitlegt, nooit meer zonder fietshelm de deur uit te gaan.
Daderbescherming
Ik vertel haar van de politie die volop aanwezig was, inclusief de ‘dader’ tijdens het autoportierincident. En over het feit dat ik die man (op de foto) niet mocht kennen door politie informatie!?! Te gek voor woorden! Dat deze man van mij een kaartje kreeg vanuit de ambulance om contact met mij op te nemen over de gevolgen. En dat die man niets, maar dan ook helemaal niets van zich heeft laten horen! Nog geen mailtje!
Terugkoppeling Politie
De politieagente, ook op de foto, reed achter mij en heeft dus alles zien gebeuren, maar weigert mij de identiteit van de onfortuinlijke SUV-eigenaar te onthullen. Ook de meeste bekende letselschadespecialisten zagen toentertijd geen brood in mijn fietsincident. Gelukkig was er één die wél volhardde in het zoeken naar het daderprofiel.
De schade die ik uiteindelijk kreeg uitgekeerd, was toen aardig maar staat in geen verhouding tot de nasleep met mijn rechterbeen. Dat was dik, heel dik, maar daar kon ik volgens de toenmalige behandelaars het beste niets aan doen. Dat zou vanzelf mooier herstellen.
Na zeven jaar zie ik nu dat mijn slachtofferbeen duidelijk spataderen vertoont en dat is als hardloper die voor zijn omgeving cool wil overkomen niet stoer!
Fietshelm
Tja en dan heb ik het nog niet over ‘het eruit zien’ met een fietshelm. Dat gaat hem gewoon niet worden! Het staat leuk boven een sportoutfit zoals bij Myrthe. Maar boven boven een windjack met een gewone broek eronder met broekklem en schoenen …
Zie hier de special
