sinds 1996
Voetgangers in de Grotemarktstraat worden ter hoogte van de ingang van de Bijenkorf door rood-witte blokken min of meer gedwongen hun route niet via het fietspad te kiezen.
een schutting met de tekst ‘logeren in Den Haag … wij bouwen eraan’ beslaat bijna het complete wandelgebied
Het gaat in feite om de rood-wit gestreepte blokken. Maar toen kwam een hele meute kletsende wandelaars voorbij, alsof ik ze had ingehuurd … klik maar eens op plaatje
Niets in het verkeer is erger dan twijfelen: doet hij het wel of doet hij het niet? En in dit geval: néém ik nu voorrang of héb ik het ook? Dat is de vraag bij het naderen van deze virtuele zebra.
De al dan niet aanwezige oversteekplaats voor voetgangers. U kent ze waarschijnlijk wel. Als je ernaar kijkt en de loop volgt, zie je ter hoogte van het rode fietspad dat de witte balken ophouden om aan de andere kant weer door te gaan.
Het kruispunt Fahrenheitstraat, Weimarstraat, Valkenboslaan met meer zulke virtuele zebrapaden …
Een vrouw met kinderwagen en kind wil mij (op de fiets) voorrang geven. Maar voorrang wil ik haar óók geven want dat hééft zij volgens mij ook. En zo minderen wij gezamenlijk vaart tot stilstand. Uiteindelijk steekt de moeder met kind en kinderwagen over terwijl zij vriendelijk naar mij glimlacht.
Kan dit ook duidelijker worden aangegeven wie er voorrang heeft?
Terug van een onverwacht turbulente vakantie valt het op hoe stil het in mijn geboortestad Den Haag is. Niets duidt op enig werelds bestaan. De aan de brug geketende blauwe damesfiets heb ik vóór de vakantie wekelijks in omvang zien afnemen, zelfs met de wegsleepwaarschuwing van de Dienst Stadsbeheer.
Nu kan ik het geen fiets meer noemen. Zelfs een weesfiets is het niet meer. Maar het bonnentje met de wegsleepwaarschuwing hangt er nog steeds aan. Weerbestendig waarschijnlijk.
Deze jongeman was het allemaal niet opgevallen toen ik hem erop wees. Zittend tegen het beeld van Dirk Wolbers uit 1938 waant hij zich in een wereldstad die snelverkeer steeds verder terugdringt op éénbaans rijwegen waar auto’s te gast zijn op sterfietspaden en de elektrische laadpalen niet aan te slepen zijn. In 1938 was het verkeer en veiligheid al onderwerp van gesprek als je de fraaie auto in steen aan de moeder met kinderen voorbij ziet razen.
Vaak heb ik kritiek op openbare toiletten in de Nederlandse steden en natuurlijk vooral in Den Haag. Omdat ze er gewoon niet zijn! Op vakantie in het buitenland zijn deze overal te vinden. Zelfs in de parken kom je het universele logo van een mannetje, vrouwtje en rolstoel tegen. Maar ben je er daarmee al?
Nee! Op vakantie is het wel erg openbaar, dat plassen. Soms hangen de pisbakken nog geen halve meter uit elkaar zonder schotten ertussen. Als je dan met kleinzoon Lucas aan het plassen bent, weet je weer hoe makkelijk het vroeger ging. Hij is al klaar en staat geïnteresseerd te kijken naar opa zijn leuter waar nog niks uitkomt. “Ga maar alvast”, is dan de oplossing. Maar dat is nog niet alles.
Als je door de hoeveelheid bezoekers je toiletgang achter een deur kiest, is het maar de vraag of je beter uit bent. Ga je zitten, nadat je de bril met toiletpapier al dan niet met aanwezige ontsmetvloeistof hebt gereinigd dan krijg je onder de zijwanden door, zicht op het schoeisel van de buurman. Is dat prettig dan? Daarom kies ik vaak voor het ruimere invalidetoilet met de handvatten en de wasbak met vloeibare zeepdispenser. Alles is dan verhoudingsgewijs ruimer en op afstand.
Zittend plassen is vaak een must omdat je staand constant de infrarood detectie van het doorspoelen activeert. De kracht waarmee het spoelwater de potten in wordt gejaagd herinnert je eraan in het land van de waterparken te zijn.
Het is fijn weer thuis te zijn. De stilte en de rust te ervaren van die ‘drukke Laan van Meerdervoort’.
De gemeente Den Haag vraagt op een wel héél verrassende maar sneaky manier de aandacht van de voorbijganger.
In populistische stijl belooft zij zelfs: “Dan gaan we dat regelen!“
Willen we meer of minder Politie? Kijk ook even naar de afzender …
