De deurbel gaat. Meteen denk ik: Lida ligt nog te slapen …
Er staat een slanke man in een suède jack en zelfde kleur petje op. Hij kijkt mij allervriendelijkst aan en vraagt:
Wilt u nog vriend met God worden?
Ik zeg ik heb al een vriend.
Hoe heet die dan?
Jesus. En vorige keer heb ik aangegeven dat ik voor welk geloof dan ook niet aan de deur lastig gevallen wens te worden. Mijn vrouw lag boven nog te slapen. Die is nu vast wakker geworden.
Wilt u haar de hartelijke groeten van mij doen?!?
Daar zal zij blij mee zijn!
Zit ik net weer, komt Lida slaperig naar beneden met de vraag:
De zachtaardige krullenbol met de grote ogen. Zo herinner ik mij Marnix. Mijn eerste herinnering aan hem was zijn bezoek aan Siemens Nederland aan de Wilhelmina van Pruisenweg in Den Haag in de jaren tachtig van de vorige eeuw waar ik toen werkte. Daar presenteerde hij (meer dan dertig jaar geleden dus!) Siebe Siemensga als motivatiestrip in het personeelsblad Siemens Schakels waar ik voor schreef, over een wat klungelige collega van mij die zich constant in de nesten werkte. Thematische onderwerpen deden Siebe de medewerkers aandacht vragen voor actuele bedrijfsonderwerpen. In die tijd was René Bom (!) ook werkzaam bij Siemens Nederland.
Toen de strip in het blad moest stoppen (beslissing van hogerhand), wilde Marnix zelf het einde van Siebe Siemensga in de strip vormgeven. Dat werd een somber kijkende Siebe op een avond buiten het Siemens hoofdkantoor op een bankje onder een lantaarnpaal terwijl feestgedruis en lallende Siemens medewerkers in een verlicht raam op de tweede etage zijn vertrek vierden. Groots!
de gebroeders Rueb geamuseerd achter de tafel in de Aula van de Haagse Hogeschool
voah elke kauper un tekeningutjûh …In 2001 werd in de Aula van de Haagse Hogeschool het Haags Tale Instituut gestart. Sjaak Bral kondigde uit het werk wat uitspraken aan als:
‘Is dat je gezicht of heb je een kraslot gekocht?’
“Het Rijswijkseplein is inmiddels uitgeroepen tot de echte Haagse Bermadudriehoek; als je er met je auto belandt is het maar de vraag of ze je ooit terugvinden.”
De voetregel uit de Groen-Geile Scheurkalender op de pagina van vandaag driejetwintag oktaubâh jaah 2014 luidt:
Wogtâh ègelijk welles gejaag op de eiwige jachveldûh? En hep dat wel zin dan?
Goed dat ik af en toe ook eens naar een echte grote stad ga buiten Nederland. Afgelopen weekend kom ik erachter dat er een heuse World Zombie Day bestaat. In Villiers Street hartje Londen worden wij (on)aangenaam verrast door heftig geschreeuw.
doe nog eens effe eng voor de camera … ja, zo ongeveer whaaaaaa
Een mensenmenigte is samengestroomd voor de uitgang van The Arches waar een groepje weirdo’s de longen uit het lijf staat te schreeuwen.
de beitel in zijn hoofd blijkt deze zombie weinig last van te hebben
De meest waanzinnige creaturen verdringen elkaar om het langsstromende publiek angst aan te jagen.
Eerst denk ik nog dat het om een groepje fanatieke grimeurs gaat. Maar de enorme stoet die later over the Strand wandelt moet wel iets groters in de zin hebben. En dat klopt. Overal ter wereld is het World Zombie Day waar mensen plezier maken om er zo angstwekkend mogelijk uit te zien. En dat allemaal rond Halloween … Whaaaaaaaa!
Vrijdagochtend 26 09 2014, kwart over elf was de officiële inwatering van de Veenkade. Een ooggetuigenverslag van Jan Keuls in puur Haags. En, was het nog wat meneer Keuls?
Elke dag kijkt deze trouwe bezoeker naar de bouwwerkzaamheden aan de Veenkade hoek Toussaintkade. Onder de indruk van het ijzervlechtwerk voor het metersdikke beton boven de in aanbouw zijnde parkeergarage.
Afijn laat Jan zelf maar aan het woord. In puur Haags vertelt hij hoe het allemaal is verlopen.
Nee ik ben helemaal tegen. Als je ziet hoe de wereld ermee omgaat … Mensen verzuipen, de opstanden in Afrika en waar openen ze het nieuws mee? Nee hoor lekker rustig mijn boek lezen en als er gescoord wordt, hoor ik het wel om mij heen.
Waar loop je nu naartoe dan?
Naar het reisbureau, kijken of ze iets voor mij gevonden hebben. Mijn vrouw wil graag een weekje weg met het gezin, maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Dan word je helemaal uit je ritme gehaald …
Eigenlijk is het een beetje werken, toch?
En wat hoop je dan dat ze zeggen bij het reisbureau? Dat ze niks voor jullie hebben?
