since ‘96
Waar is de tijd dat ik langs het zeeschuim jog en mijn grondoefeningen op het Zuiderstrand doe?
Op het harde zand langs de vloedlijn waaien de vlokken op mij af. Het geeft een speels gevoel alsof de zee met mij wil spelen … en wéér moet ik springen om de grote schuimvlokken te ontwijken en soms vergeet ik vooruit te kijken … en loop mij vast op een te breed water dat ik niet droog kan overspringen. Ik moet écht terug naar de vorige oversprong.
Ik hoor het mezelf nog zó zeggen:
“Gaaf als ik kan zeggen dat ik zeventig ben en mij nog zó voel.”
Als gelovige in onverklaarbare zaken is dit toch weer een voorbeeld dat zo in het rijtje uitspraken past waar Lida en ik het vaak over hebben.
Je kunt het beter niet hardop zeggen want het tegenovergestelde ligt op de loer. “Dit is écht een goede wasmachine” bijvoorbeeld … Klop het af op echt hout of je eigen tanden dan kun je het nog voorkomen. De nieuwe wasmachine zit er inmiddels aan te komen.
Een hogere regie lijkt het aardse in de gaten te houden. Zodra je meldt dat iets goed gaat, volgt even later het tegenovergestelde. Die hogere macht zie ik vóór me zoals in sommige sf-films. Een controlecentrum met beeldschermen dat alle positieve signalen opvangt en daar meteen of even later negatieve maatregelen op neemt.
Het blijkt dus helemaal niet goed met mij te gaan. Terwijl ik minder dan wekelijks (immers 70!) mijn 10 kilometer vanuit huis naar het Zuiderstrand jog en daar uiterst tevreden van thuiskom, blijkt mijn interne leidingsysteem de nodige verbeteringen te moeten ondergaan. Kleppen vervangen en aorta repareren.
Ik weet niet wat ik hoor ook niet na een second opinion. Een inspanningenverbod en als de reparatie voltooid is, kan ik weer gewoon mijn joggingrondes van 10 kilometer hervatten.
Stel je voor dat ik gewoon weer kan gaan hardlopen? Maar wat deed ik tot nu dan?
Dus: LET OP JE WOORDEN!
Niet eerder zie ik aan het Zuiderstrand zulke hoge golven met zó weinig wind. Echt golven die de surfers eindelijk eens voor een flinke ride kunnen benutten.
ondanks weinig wind toch hoge golven waar veel surfers op liggen te wachten ter hoogte van het Zuider havenhoofd
Tientallen surfers liggen dan ook op zo’n ritje te wachten. Vanaf het strand schat ik dat altijd heel anders in. Dan denk ik, meer naar links, dáár rollen ze! Maar dat lijken zij anders te zien. En ook hier geldt waarschijnlijk, de beste stuurlui …
Net loop ik mijn Nikes volledig nat door een aanstormende golf. Verstopt achter een indrukwekkende schuimkraag heeft hij mij mooi te pakken. En dat terwijl ik altijd zo spits (lees stoer) vlak ervoor wegspring. De zee wil wat van me denk ik. En niet alleen van mij.
deze kleine bruinvis liet zich verrassen door de ondieptes in de branding
Precies bij mijn grondoefenplekje waar het FKK strand begint, ligt een dode bewoner van de zee, een bruinvis. Ook zij zal door de omstandigheden zijn verrast. Wellicht door de stroming op een verkeerd spoor gezet en uiteindelijk met de ondieptes van de branding in problemen gekomen.
de stranddienst van de gemeente Den Haag ontfermt zich over de gemelde bruinvis
Het is een kleine bruinvis verneem ik van de te hulp geroepen stranddienst van de gemeente. Ook hier rijden dus de Security mensen van de gemeente Den Haag. Zij roepen de Dierenambulance op om het dode dier te verwijderen, hoor ik van hen. Het is maar de vraag of de ambulance ook zo over het strand strand kan rijden en niet in de problemen raakt, hoor ik hen hardop denken. Zo niet dan hebben we ongetwijfeld weer een volgende hulpdienst achter de hand.
Gaaf hoor die kitebuggy op het zuiderstrand. Ik sprak later de bestuurder die eigenlijk van plan was naar Hoek van Holland te surfen. Maar daarvoor stond deze keer de wind verkeerd.
er lijkt een nieuwe religie te ontstaan rond het Strandbeest …
Het lijkt een beetje een flashmob als ik met mijn atb langs de vloedlijn strandpaviljoen de Fuut nader. Ja, wij hebben onszelf via Haagspraak en Hagaz!ne uitgenodigd deze zaterdag (20.7.2013) toch wel om vijf uur aanwezig te zijn als gelovige in de kerk van Strandbeesten van Theo Janssen.
mobieltjes knippen, kinderen schreeuwen en de omstanders juichen als het beest beweegt …
Als een van de beesten, Animaris Protinus, in beweging komt, schreeuwen de kinderen, blaffen de honden, juicht de menigte en glimlacht zijn schepper … Theo Janssen. Zoals het samendrommende publiek zich rond de unieke schepsels van de innovator beweegt, nijgt naar aanbidding van het onbekende. Zien is geloven!
Strandbeesten bewegen meer dan je denkt …
En wij kúnnen geloven, want Animaris Protinus wíl wel richting Kijkduin over het harde zand langs de vloedlijn. Maar dan moeten eerst zes sterke mannen zich aanbieden het beest van het rulle zand naast De Fuut naar het harde zand van de vloedlijn te tillen. Dan zijn al vele tags losgemaakt of juist weer vast; hebben de plastic flessen hun watersmering via toevoerslangetjes met gesis naar de scharnierpunten hun heilzame werking tegen het schurende zand verricht en zijn de zeilen en windvanen inmiddels aan hun functie herinnerd die zij straks moeten vervullen.
Maar de wind komt teveel vanuit zee. Dan moeten gewichtverdeling en windvanen worden bijgesteld. Zelfs de gereedschapskist doet in de gewichtverdeling mee om de voeten van Protinus niet te diep in het zand te doen verdwijnen.
Het publiek beweegt één op één mee; dan weer naar achteren, dan weer naar voren dan weer er helemaal omheen … Als het moment dáár is, wijkt het uiteen … Animaties Protinus komt tot leven. De vele pvc-voetjes dribbelen keurig op elkaar wachtend naast elkaar door het zand, steeds een stapje verder. De vanen wapperen ongeduldig mee en het gevaarte rolt richting Kijkduin …
de ‘Strand’kar als welkom hulpmiddel in aantocht (Theo Jansen links)
Elke meter vraagt om een macht aan verzorging die met één man, ook al is het de schepper zelf, niet is te doen. Strandbeesten kunnen namelijk ook stranden. Daarom bedacht hij een voertuig annex Strandbeesten Strandkar met alle hulpmiddelen erin en voorzien van een vernuftig ankersysteem met lier. Door de Strandkar vanaf de ankerplek naar de stopplaats van het strandbeest te rijden en deze eraan vast te maken, kan Theo nu ook alléén zijn schepsels terughalen. Hij voorkomt hiermee ook dat welwillende amateurs op verkeerde plekken aan zijn creaturen gaan sjorren.
De lezing in de Fuut maak ik niet meer mee, maar de reporters van Haagspraak en de Daily Photograph zeker wel. De volgende data zullen de Strandbeesten opnieuw door zijn schepper tot leven worden gebracht.
Zie ook Haagspraak met bijdrage Frans Schmit
The Herds van Oenkenstein
