Nooit gedacht dat een stadsschilder die je op straat aan het werk ziet met het tekenen of schilderen van een gebouw, bezig is met het wereldwijd promoten van je eigen stad? Ik val met de deur UIT huis als ik rechts op de stoep Leen van der Heijdt – grafisch ontwerpster – het vroegere Politiebureau annex Huishoudschool op een schetsblok uiterst kleurrijk zie neer penselen.
Zij blijkt mee te doen aan het wereldwijde The Sketchbook Project met het thema City Street van de Brooklyn Art Library in New York. Ze vertelt:
“De Brooklyn Art Library geeft schetsboeken uit in thema’s waaraan je mee kunt doen. Omdat ik tekeningen maak van Den Haag en ik dat leuk vind, denk ik dat het voor mij een goede stimulans is een boek te vullen met de Laan van Meerdervoort.”
Ik moedig haar daarbij zeker aan. Zo trekt zij van plek naar plek over onze laan en realiseert zich ook nog de Chinese Muur te moeten doen.
Wie een indruk wil krijgen van haar werk kan hiervoor terecht op Instagramleen-van-der-Heijdt
Best wel blij dat ik, Hagazine, jullie, Haagspraak en Hofstijl uitnodigde voor het Luis in de Pels symposium in het IJspaleis. Het lijkt wel alsof wij aan onze kant van de Raadszaal de enige zinnige opmerkingen maken van deze bijeenkomst met aan de overkant Omroep en TVWest, inclusief directeur! En dat klopt ook wel omdat de discussieleider Paul Waayers, Marco (v/m Hofstijl) achteraf zelfs bedankt voor het al dan niet welslagen van het symposium.
Logisch toch dat de kleine media (wat is klein?) elkaar niet opzoeken om beleid van de gemeente te beïnvloeden? Dat deden wij ‘in den beginne’ van Denhaag.org toen de gemeente nog een bod deed op het zo populaire maar o zo moeilijk te traceren domein! En wat H3 te melden heeft, wordt misschien wel gelezen maar alleen maar of het geen oproer teweeg gaat brengen. Maar beschaafd als wij zijn, is dat zelden het geval.
Terug naar nu: Kunnen kleine media of wel burgerjournalisten ook een beroep doen op ondersteuning van Luis in de Pels? Natuurlijk kan dat, is het antwoord; omdat het geen beroepsmatige journalistiek betreft, komen zij voor opleiding in aanmerking!?! Maar heeft de NVJ dan niet door dat tijden veranderen en hoor en wederhoor vaak teveel tijd vergen? Burgers maken het nieuws zonder ophef via Twitter en/of Facebook waar de journalist vaak achteraan hobbelt.
Dan denk ik aan mijzelf wanneer ik voor accreditatie bij een groot evenement toch echt een NVJ-perskaart moet hebben, óf een werkgever die mij de opdracht geeft!?! Dan mag ik, binnen de hekken tussen ‘echte‘ persfotografen staan.
Hoe kan een NVJ-stichting als Luis in de Pels subsidie verlenen aan de ‘nieuwe’ sociale media die kritisch staan tegenover gemeentepolitiek? Zit ik eigenlijk vanmiddag niet in het hol van de leeuw? De regionale media hebben immers al moeite met kritiek omdat zij met advertentie-inkomsten rekening moeten houden? Dat hoor ik toch écht zeggen!
Politiek daar houd ik gewoon niet van. Maar hoe maak je zonder politiek duidelijk dat je bepaalde gebouwen niet of anders wenst? Of helemaal niet wenst dat ze worden afgebroken?
Maar liefst acht jaar zit Den Haag vast aan de lichtbakken van JCDecaux kopt de AD Haagsche Courant. Waarom valt dit ons nu tegen, vraag ik mij af. Waarschijnlijk vanwege de nieuwe constructie van het reclamecontract dat voorheen gekoppeld was aan het verzorgen van de tram- en bushaltes in de Haagse regio.
Niet eerder vielen de verticale lichtbakken zo op omdat zij onderdeel waren van de abri’s. Maar sinds de MDHR (Metropoolregio Den Haag Rotterdam) heeft bepaald dat de bestaande JCDecaux abri’s vervangen moesten worden voor een ander concept heeft dat ook de daarin verwerkte lichtreclames op losse schroeven gezet. Vooral in de stad rond de Hofvijver verstoort dat het historische stadsbeeld nogal.
Tweeduizend drummers aan zee, het dubbele aantal dat Rotterdam kon scoren, kregen op een zeker moment het gevoel bij de Golden Earring te horen. Helemaal toen Radar Love werd ingezet met Barry Hay, George Kooymans, Rinus Gerritsen en uiteraard opperdrummer Cesar Zuiderwijk. Wat een feest werd het aan Zee met vanuit alle hoeken langs de afzettingen meegenietende bezoekers.
Je zal toch maar met je auto aan de stoeprand gekluisterd staan en hierdoor niet meer weg kunnen komen. Dit overkwam, liever gezegd overkomt regelmatig, een oudere dame bij mijn dochter in de straat. De vrouw stond hulpeloos te kijken of iemand zo vriendelijk wilde zijn haar wat stevig geparkeerde rode autootje los te krijgen van de stoeprand. Zelfs het stuur was niet te bewegen volgens Mark die het niet kon aanzien en haar te hulp schoot.
Je begrijpt het al, dit gaat niet over een normale auto maar de Canta, het een-meter-tien brede brommobiel van fabrikant Waaijenberg Mobiliteit. Het is de enige fabrikant van brommobielen in ons land, de Canta. Hoe erg moet het niet zijn voor afhankelijke oudere gebruikers te horen dat de productie van de rijbewijs-vrije Canta oktober vorig jaar (2017) is gestopt? Maar hoe fijn is het te vernemen dat er een nieuwe, elektrische ook rijbewijs-vrije mobiel, in de maak is.
leen-van-der-Heijdt
