Ineens bedenk ik mij dat ik in het verleden ook al met zo’n activiteit – de knipseldienst – bezig was. De nieuwtjes uit de landelijke dagbladen knippen en met een Pritt Stift op een leeg velletje A-4 plakken tot een gerichte verzameling nieuwtjes en deze kopiëren en verspreiden. Zie daar: de knipselkrant.
Dat gebeurde zeer vroeg in de ochtend als de meeste collega’s nog op één oor lagen. Het was zowel bij de overheid als in het bedrijfsleven bedoeld voor de beleidsmedewerkers en hogere functionarissen tot de minister en de directeur aan toe. Die hadden een ‘abonnement’ op de knipselkrant. Dus na het knip- en plakwerk zorgen dat de ‘kk ‘ op het betreffende bureau lag. En owee als dat niet vóór half negen was.
Was een blad nog niet bezorgd dan ontbraken dus die nieuwtjes.
Als je aan de beurt was voor het knippen en plakken, meestal voor een week, dan was je niet blij. Maar de intentie waarmee de nieuwtjes werden verzameld was, wanneer ík aan de beurt was, toch erg hoog. Soms moest ik zelfs uitleggen waarom ik dat specifieke nieuwtje had opgenomen. En als ik dat had uitgelegd zag je de gefronste blikken opklaren: inderdaad zó had men het nog niet bekeken. In feite bepaalde ik op dát moment het beleid (..).
Dit alles schiet mij te binnen wanneer ik het zoveelste linkje aan het zoveelste adres koppel op Telegram, Twitter, Instagram, Mail, Flickr, Whatsapp, YouTube, Vimeo, ga zo maar door … Nee, nee, niet aan Facebook want daar houd ik niet van.
In al mijn jobs kon niemand mij iets vertellen omdat ik gewoon het beste uit de in- en externe communicatie haalde dat goed voor je was. En zo zie ik dat nog steeds. Informatie meteen doorspelen naar personen die ik ken en waarvan ik vind dat hij of zij dat ook moeten weten.
Of wel … De knipseldienst by interniek.
