Alles wat je doet, heb je normaal gesproken tevoren of al eerder beredeneerd of afgewogen. Althans bij mij is dat zo. Zal ik níet of zal ik wél; nú of net iets later … Je zou er moe van worden. Het is alleen zo moeilijk te herkennen wanneer je iets doet dat je niet eerder hebt afgewogen.
Ik denk dat ik enkele momenten inmiddels al heb leren herkennen. Bijvoorbeeld het nemen van een glas melk. De hoeveelheid melk die ik neem, laat ik afhangen van het formaat drinkglas dat voor het grijpen staat. Voelt dat goed dan calculeren mijn hersenen voor mij in dat ik de juiste hoeveelheid melk ga drinken die goed voor mij is.
Op het moment dat je dingen gaat afwegen of beredeneren dan slaat de twijfel toe. Dat heb je vaak bij multiple choice vragen. De antwoorden waartussen je kunt kiezen hebben zoveel aspecten in zich dat je niet meer weet waar je het zoeken moet.
Ik heb dan nog een extra manko dat ik de vraag op een unieke manier interpreteer. Niemand die mijn uitleg van de vraag in de verste verte óók had. Maar daarover een andere keer meer.
Vóórdat je gaat nadenken heb je ongemerkt de juiste keuze al bepaald. Dat doen je ogen, als enige uitwendige organen van de hersenen. Die zijn er tezamen al uit. Nu kun je de boel alleen nog maar verstoren door te gaan nadenken.
Dat overkomt menigeen tijdens het afleggen van een examen. (De trukendoos van het CBR rijexamen niet meegerekend!)
Door in het dagelijks leven op deze manier te kijken, blijken dingen om je heen steeds meer in elkaars verlengde te liggen of in elkaar over te vloeien.
(wordt vervolgd)
Naschrift: dit stukje wilde ik nog helemaal niet publiceren, maar ik klikte (per ongeluk?) ‘publiceer’ aan. Dus dan moest het blijkbaar zo zijn …
Zie ook
Virtuele songteksten
