Eerst geloof ik mijn eigen ogen niet en als ik er met mijn neus bovenop sta, krijg ik ook geen kans om contact te leggen. Hier staat toch echt iemand te schilderen tegen de storm in. Haar schildersezel is met scheerlijnen en haringen aan het strand verankerd. Als je in deze omstandigheden schildert, kun je wel van een zekere drive spreken.
Vandaag loop ik mijn loopje over een winderig Zuiderstrand als ik op schilderes Jopie Mellema stuit. In het begin hoort zij mij niet en dan wenst zij niet gestoord te worden in haar concentratie op de wild aan stormende golven. Alsof zij in contact staat met het onstuimige zeewater.
De streken op het doek lijken bewegende kopieën van het omslaande watergeweld.
Toch krijg ik het voor elkaar Hagazine te noemen en dat haar werk hier straks te zien is.
Als ik terugloop krijg ik een nog betere kijk op het mobiele schilderwerk waar ik een filmpje van schiet.
Nog verbazender vind ik het in het bijna twintigjarige bestaan van Hagazine dat zij zich eerder heeft aangemeld om voortaan Hagazine te ontvangen dan dat ik aandacht aan haar spectaculaire schilderkunst heb besteed. Maar nu is het een feit.
