De Elektriciteitsfabriek aan de De Constant Rebecquestraat kon eindelijk bezocht worden door kunstminnend publiek tijdens de jongste TodaysArt (TDA12). Tien jaar (!) geleden al liep een groep stadsreizigers door deze leegvallende hallen met beloftes voor diverse creatieve invullingen. Dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Direct bij binnenkomst al in de oude turbinehal valt de enorme ruimte op die je zelden ergens anders kunt zien.
Enorme hoogtes ook waar de makers van de delicate kunst best wel problemen mee hadden. Want hoe krijg je een verticaal rollende band met bovenin en onderop een katrol in het midden van een hal opgehangen tussen twee kabels op twintig meter hoogte? Maar het is ze gelukt getuige de enthousiaste Peter Zuiderwijk die met de door het publiek gevouwen vliegtuigjes aan het helpen is deze op hoogte gelanceerd te krijgen. Maar ook het grote videobeeld imponeert.
Het indrukwekkende kunstwerk van afvalhout Vortex dat dienst deed als openlucht discotheek annex uitgiftebar tijdens de jongste ToDaysArt (#TDA12) bewijst eens te meer dat het centrum van Den Haag zo’n kunstenplein in de open ruimte niet kan missen. Want waar kun je anders zo’n fraai bouwwerk midden in het dynamische hart van Den Haag zo opvallend en tijdelijk bouwen? Maar al te vaak verschijnen er kritische berichten in de media over die lelijke open ruimte die het Spuiplein zou ‘moeten’ zijn.
Als je werkelijk innovatieve kunsten wilt kunnen blijven vertonen zonder de regeltjes die overheden nu eenmaal overal opleggen dan is dit kunstenplein dat iedere voorbijganger verbaasd doet stilhouden een must.
Je gelooft bijna niet dat deze wervelwind van waaibomenhout als geheel overeind is gebleven. Maar de versnelde weergave van alle losse opnamen tijdens de bouw die vier dagen duurde, geeft wel aan dat deze Vortex gebaseerd is op nauwkeurig constructiewerk. Kijk even naar de grappige filmpjes die de medewerkers van TDA12 aan het werk laten zien.
In Pecha Kucha #9 viel Gilles de Brock al op met zijn manier van presenteren van The Boy Toys als disco sticks, verf en stiften. In het rijtje digitale kraampjes die zelf hun beamer regisseren, zijn The Boy Toys live aan het werk zodat Gilles zelf kan uitleggen hoe het in elkaar steekt. Hoe lang gaan batterijen nu mee in zo’n trillend ‘kunstobject’? Het ligt niet aan de grootte maar aan de intentie van de trillingen legt hij even uit …
Babette Wagenvoort tekent op iPad actuele situaties in de foyer van het Theater aan het Spui (TAHS) die even later op de mash-up wall van het IJspaleis zijn te zien. Ondertussen is haar ‘Klasje van Wagenvoort’ ook leuk bezig vanuit containers op het Spuiplein en probeert het begrip mash-up wall ook letterlijk uit te voeren.
Tja dan moet je ook maar niet de term ‘Bring your own beamer’ hanteren. Bezoekers hebben er in elk geval weinig moeite mee. Zij vinden alles wat ze zien en te horen is de moeite waard.
Zoals de katapult met laserpoint SMSlingshot waarmee je visueel kunt paintballen met een boodschap. Even een berichtje in de katapult invoeren, richten en in de gewenste kleur je protest tegen het IJspaleis aanschieten. Het geeft een kick! Immers het buitengebeuren is so wieso voor iedereen te beleven. Dat is ook duidelijk te zien aan een enkele ‘dancer’ die op de uitnodigende beats vindt dat hij omstanders een lesje ground surfing moet geven. Grappig te zien dat hij met zijn eigen benen regelmatig in de knoop ligt. ‘Niet in zijn ogen kijken’, waarschuwt studioassistent Wim de Bie mij die voor deze gelegenheid Babette Wagenvoort ondersteunt. Zij is druk doende met beelden ook weer van deze plek te visualiseren en ik zie daar toch ook wel een soort van ‘booming’ (met zijn hoofd tegen de metalen wand) ‘dancer’ in. Het is dan al tegen twaalven en de containers sluiten voorzichtig hun gigantische deuren om meer intiem verder te kunnen feesten.
Klaariskees.com wordt er niet koud of warm van. Een hoek van de uitloop van het witte Richard Meier ontwerp waar Hulshof zich nog weet te handhaven, lijkt te leven. De witte panelen komen los van het gebouw om dan weer terug te keren met opzwepende muziek. In feite is dit puur optisch bedrog dat als een van de kenmerken van todaysart gezien kan worden. Zien wat er niet is, zo kun je het beste omschrijven. Een feest voor de zintuigen.
Maar met ‘horen’ gaat dat toch iets anders. Horen wat er niet is in het Paard tijdens de performance van Kangding Ray onmogelijk. Want het is er wel degelijk, gezien (beter gevoeld) de enorme geluidsdruk die de bassen rond 18 Herz (op de teller) aan luchtverplaatsing teweeg brengen. Mensen met nierstenen komen hier genezen vandaan: ze vergruizen volkomen en nog met een leuk deuntje op de achtergrond ook. Werkelijk ongelooflijk wat dit gebouw aan trillingen kan hebben.
Want we hebben het nog niet over de kleine zaal gehad. Want daar weet Raime ook de volumeknoppen te bewerken en je hoort niets van de buren! De buren, want Het Paard daar wonen ook mensen naast, blijken ook niets van het Paard te horen!
Terwijl ik mij in het donker een weg baan tussen kartonnen bouwsels op het bordes van het Mercure Hotel komt er uit een grappig huisje een vrouwspersoon keffend naar buiten, alsof zij een hond is die uit zijn hondenhok komt. De vrolijke reactie van de omstanders blijft niet uit. Maar wat doen deze mensen hier? Waar komt die lekkere muziek vandaan? Wie is die VJ?
Als ik het vraag aan de dansende man achter de knoppen, antwoordt hij: ‘Hoe dit heet? Waar in het programma? Dat weet ik niet hoor. Dit is gewoon een plek voor de vrijwilligers die hier wat kunnen komen eten en drankje nemen …’. Voor mij uit flitsen snelle videobeelden elkaar af. Onder de luifel ligt een stelletje te chillen …
