Een dankbaar parkje waar wij met Lucas en Noortje naartoe kunnen op de dinsdag is Emma’s Hof in de Galileistraat. Het parkje is een oase van rust op de tijden dat wij het aandoen. Vandaag ben ik alleen met Lucas en Noortje op weg. En Lucas heeft zo zijn eigen methode om van een rustige benadering een wild avontuur te maken.
de schildpad zou niet in deze temperatuur en tijd op deze plek kunnen zitten …
Allereerst de ingang van het park wil hij zelf uitkiezen. Ook al is er maar één! Koste wat het kost wil hij het poortje nemen dat naar het gebied náást de Emma’s Hof ligt waar wat kleine bedrijfjes zitten. Het is behoorlijk veilig aan dezelfde kant van de straat dus ik wens hem veel plezier toe. Dat plezier manifesteert zich in een enorm gekrijs waaruit ik uit de verte kan opmaken dat ook wíj zijn verkeerde poort dienen te nemen. Dat ik dat niet doe, is een vorm van levensles waar ik van houd. Kleine Noor wacht gelaten in haar buggy af wat komen gaat. In onze poort is dat het gekrijs van Lucas dat aanzwelt als hij de hoek om komt. Ik probeer hem nog tussen zijn ademhalen door eraan te herinneren hoe leuk het hier is, wat hij zelf ook wel weet. Maar er is iets veel ‘ergers’ aan de hand … Beer is er nog niet. En of ik Beer niet even bij de andere poort kan ophalen. “Dat moet jij doen, jij,” gebiedt hij zijn opa Niek. Ik pieker daar natuurlijk niet over. En dat galmt allemaal zo lekker in dat poortje … Ik dacht het niet Lucas, dan laten wij Beer maar daar … En als ik aanstalten maak het Emma’s Hof binnen te gaan, rent hij toch onder mijn wakende blik maar even terug naar zijn beste kameraad die met zijn berensnoet uitgeblust op straat ligt.
Dan is alles weer helemaal rustig, zij het dat Lucas zijn eigen weggetjes richting de vijver kiest met af en toe een kwaaie blik naar mij.
De zon schijnt alsof het al lente is en ik ruik het voorjaar gewoon. Heerlijk!
Beer mag naast Schaapje in het buggynetje en Lucas weet al niet meer waar hij zoveel stennis over maakte. Terwijl hij zijn klimprestaties verder opvoert, stromen uiterst traag meer ouderen langs met om zich heen zwermende bezoekertjes. Een andere opa gooit met zijn kleinzoon steentjes in het water. Foei opa want straks zwemmen hier weer vissen in de vijver … en schildpadden. Maar is dat niet al een schildpad op die steen? En is die er zelf opgeklommen? Volgens een bezorgde rugzakdame niet en aan haar bezorgde blik te zien, is dit foute boel. Een lichte paniek is aan het ontstaan. Dat beestje gaat dood als het hier blijft zitten. Daar moet wat aan gedaan worden. Dit kan echt niet! En ik maar steeds er tussendoor duidelijk proberen te maken. hoe komt ie anders daar? En volgens mij kan dat wel hoor!
stadstuin Emma’s Hof beschikt over een eigen wagenpark
Ik blijk toch niet de overtuiging uit te stralen dat ik weet waarover ik het heb en zij neemt het niets vermoedende beestje mee naar haar terrarium thuis. Dan kan hij even bijkomen een paar dagen. De dienstdoende tuinman vindt het ook goed en de enige levende oeverbewoner van het Emma’s Hof op dat moment verlaat onder bezorgde begeleiding het toneel.
